Niet dat we het niet hadden verwacht. Wie de spiraal van geweld en wraak -oog om oog en tand om tand- niet wil of kan verbreken, gaat vroeg of laat voor de bijl. Het uur der wrake komt altijd onverwacht, de zaak zelf hoor je van kilometers aankomen.
We leerden Wilmer kennen toen hij zich een tijd lang aan de criminaliteit probeerde te ontworstelen. Serieus zocht hij het behoud van zijn ziel. Maar alles moest zoals het hemzelf voor ogen stond. Met het geweld waarmee hij zo vertrouwd was, nam hij ook het koninkrijk. Nimmer kreeg zijn oude leven de doodssteek.
Via zijn kinderen wist de duivel weer binnen te dringen. Als de oude hogepriester Eli hield hij hun de hand boven het hoofd. Zelfs toen ze anderen vermoordden. Een lid van onze zendingsgemeente zei daar eens iets van. Met een klap sloeg hij toen z''n Bijbel dicht en vertrok. Het was de laatste keer dat hij in de kerk was. Zijn vrouw blijft nu alleen achter - vrezend voor wat haar overgebleven zoons mogelijk gaan doen.
Van broeder Wilmer blijft een waarschuwende nagedachtenis over. Waaróm? Misschien wel opdat een jongen of meisje, in Ecuador of zelfs in Nederland, wérkelijk leert buigen voor de God van het heil.
Peter van Olst, 17 augustus 2010
beeld ANP
