Op 5 december 2013 overleed deze man die veel heeft betekend voor donkere mensen. Hij oogstte veel bewondering voor de manier waarop hij blank en zwart met elkaar probeer te verzoenen en te verbinden.
Mijn docent stond stil bij een gedicht wat Mandela heeft geschreven. De titel van het gedicht is ”Als de zon”.
Onze diepste angst, is niet dat we onmachtig zouden zijn.
Onze diepste angst betreft juist onze niet te meten kracht.
Niet de duisternis, maar het licht in ons is wat we het meeste vrezen.
We vragen onszelf af: Wie ben ik wel om mezelf briljant, schitterend, begaafd, geweldig te achten.
Maar waarom zou je dat niet zijn. Je bent een kind van God.
Je dient de wereld niet door jezelf klein te houden.
Er wordt geen licht verspreid, als de mensen om je heen, hun zekerheid ontlenen aan jouw kleinheid.
We zijn bestemd om te stralen, zoals kinderen dat doen.
We zijn geboren om de glorie Gods die in ons is te openbaren.
Die glorie is niet slechts in enkelen, maar in ieder mens aanwezig.
En als we ons licht laten schijnen, schept dat voor de ander de mogelijkheid hetzelfde te doen.
Als we van onze diepste angst bevrijd zijn, zal alleen al onze nabijheid anderen bevrijden.
Nelson Mandela
Veel werd er niet over dit gedicht gezegd of eraan toegevoegd. Het werd ons meegegeven tot overdenking voor deze woensdag. Verschillende keren denk ik terug aan het gedicht wat Mandela schreef. Graag wil ik een andere boodschap aan je geven om deze dag mee te nemen: ligt onze grootste kracht niet daarin dat we al onze kracht moeten verliezen?
