Maar als het ontbijt van deze morgen op tafel blijft staan en niet wordt opgeruimd tot na het middagmaal, vind ik dat gek. Dat is niet normaal, dat is niet netjes. Wat als er mensen binnenkomen die dit te zien krijgen? Ik laat graag aan mijn familie weten dat zoiets echt niet kan.
Als we ’s avonds gaan koffiedrinken, vragen m’n ouders hoe het met m’n huiswerk ging. Ik mompel wat. Ze hoeven niet alles te weten. Als ik geen zin in praten heb, moeten ze gewoon stil zijn. Maar als zíj geen antwoord op mijn vraag geven, vind ik dat echt niet normaal. Dat is toch niet netjes?
In de boekenkast staan boeken over ons, pubers. De kaften zijn bedrukt met titels als ”Praten met je puber”, terwijl ik gewoon niet praten wil. En: ”Hoezo lastige puber”, als het toch duidelijk is dat ik mijn ouders lastig vind?
Ik ben gewoon een puber die niet in een boekje past. Ik weet heel erg goed wat ik wil, wie ik ben en wat belangrijk is. Sterker nog: ik ben helemaal geen puber.
Reageren op deze column of meer lezen van Rosalie? >>puntuit.nl/rosalie
