De chocolademelk uit de automaat smaakt vreemd. Even verderop het geluid van een voetbalwedstrijd op televisie. Het is zondagavond, bedenk ik me. Terwijl de kerkdienst thuis al een tijdje bezig is, lopen hier mensen in en uit. Verplegers, artsen, familieleden. Het is een vreemde zondag zo. Het constante gepiep van een infuus klinkt heel wat anders dan de orgelklanken bij een psalm.
Op tafel staat een klein bloemstukje. Het geeft een beetje sfeer aan de verder kale omgeving. Even later loop ik de deur en de gang door, de lift uit, de kilte van de avond in. De witte gang blijf ik voor me zien. Als ik thuiskom is de kerk allang uit. Ik probeer nog een boek te lezen, maar kan mijn gedachten er niet echt bijhouden.
De volgende zondag loop ik weer door de witte gang, dit keer met de nieuwe HSV-Jongerenbijbel in de hand. Die wil ik even laten zien aan mijn vader. Ik zit in de witte gang even te wachten. Weer overvalt mij dat gevoel dat er iets in deze zondag niet klopt. Dan valt mijn blik op een tekst: „Wees niet bevreesd, want Ik ben met u, wees niet verschrikt, want Ik ben uw God. Ik sterk u, ook help Ik u, ook ondersteun Ik u met Mijn rechterhand, die gerechtigheid werkt.”
Ik besef dat zulke zondagen misschien nog wel meer indruk kunnen maken dan een ‘gewone’…
