Het is begrijpelijk dat door de oorlog in de Oekraïne ontwikkelingen elders in de wereld naar de achtergrond verdwijnen. Voor oorlogszuchtige regimes is dit bepaald goed nieuws, omdat ze het gevoel hebben dat ze een soort vrijbrief hebben gekregen om te handelen zonder dat ze werkelijk consequenties hoeven te vrezen. Het regime in Teheran is hier een klassiek voorbeeld van.
Op 13 maart werden twaalf Fateh-110-raketten afgevuurd op een gebouw in de stad Erbil in Iraaks Koerdistan. Iran zou later verklaren dat het doel van deze aanval een Israëlische installatie was die zich in Erbil zou bevinden. Hossein Salami, het hoofd van de Iraanse Revolutionaire Garde (IRG) waarschuwde bij die gelegenheid Israël in niet mis te verstane bewoordingen. Het land werd aangeraden „voorzichtig te zijn. We houden niet alleen maar begrafenissen en processies voor onze martelaren. We zullen onmiddellijk wraak nemen.”
De afgelopen jaren werden voortdurend Amerikaanse doelen in Irak aangevallen. Experts waren ervan overtuigd dat de IRG hiervoor verantwoordelijk was. Dat kon nooit worden bewezen. Zoals bekend financiert en bewapent Iran een aantal milities in Irak die hun orders daarom niet uit Bagdad, maar uit Teheran ontvangen. Het waren deze milities die altijd de verantwoordelijkheid opeisten voor aanvallen op Amerikaanse doelwitten. De IRG hield zich op de achtergrond.
Nieuw bij de recente rakettenregen op Erbil was allereerst het feit dat Iran beweerde dat Israël hier actief zou zijn. Opvallend was tevens dat de IRG openlijk de verantwoordelijkheid claimde voor deze terroristische aanslag. Hoe dit te verklaren?
In april 2019 had de toenmalige Amerikaanse president Donald Trump de IRG op de lijst geplaatst van buitenlandse terroristische organisaties. Sinds begin deze maand worden de geruchten uit Washington steeds sterker dat diens opvolger Biden dit weer ongedaan zou willen maken. Dit zou onderdeel uitmaken van het schier eindeloze pakket van Amerikaanse concessies aan Iran om weer een nucleair akkoord met Teheran te kunnen sluiten. De IRG reageerde dankbaar door onmiddellijk een pakketje raketten richting Erbil te verzenden.
Veel Arabische leiders en journalisten reageerden vol ongeloof op het mogelijke Amerikaanse besluit om de IRG te rehabiliteren. Het versterkte hun idee dat ze uiteindelijk de zaak in eigen handen dienen te nemen. Syrië was traditioneel de enige werkelijke Arabische bondgenoot van Iran. De Iraanse bewapening van de Libanese Hezbollah verloopt via Syrië, waar Iraanse milities zich bovendien hebben ingegraven in de Golanhoogvlakte aan de Israëlische grens.
Vijf dagen na de Iraanse aanval in Erbil werd de Syrische president Bashar al-Assad met groot ceremonieel vertoon ontvangen in de Verenigde Arabische Emiraten (VAE). Dit was het eerste officiële bezoek van de Syrische president aan een Arabisch land sinds 2011, toen in Syrië de onrust begon. Het is vrijwel zeker dat het staatsbezoek van Assad aan de VAE de stilzwijgende goedkeuring had van de andere Arabische Golfstaten. „Geld stinkt niet”, zeiden de Romeinen al. Dat wordt dezer dagen van harte beaamd in Damascus.
