Op het eerste gezicht is er inderdaad sprake van een schijngelijkenis tussen de conflicten in Oost-Europa en het Midden-Oosten. Bij beide lijkt een soort model Goliath en David te bestaan. Goliath is dan de sterke macht, (Rusland en Israël), David de zwakke, kleine maar slimme macht (Oekraïne en Palestina), die de reus laat vallen. Met andere woorden: er is een boosaardige partij en een slachtofferpartij.

De Ierse parlementariër Richard Boyd Barrett verweet zijn gehoor dat het na „70 jaar van onderdrukking van de Palestijnen” geen sancties op wil leggen aan Israël, terwijl de strafmaatregelen tegen de Russische president Vladimir Poetin en zijn trawanten zo geregeld waren. Maureen Murphy van de „Electronic Intifada” tweette dat de westerse wereld zich af moet vragen waarom deze wel sympathiseert met Oekraïense soldaten, maar niet met de strijders van Hamas en Hezbollah.

Welnu, het gaat niet om hetzelfde. Om bij het begin te beginnen: op 5 juni 1967 viel Israël Palestina niet aan, zoals Rusland op 24 februari Oekraïne binnenviel. Palestina als politieke entiteit bestond toen nog niet. In 1967 besloot de Jordaanse koning Hoessein Israël aan te vallen, nadat Israël hem opriep zich buiten de oorlog met Egypte te houden die die ochtend was uitgebroken.

Verder hebben Palestijnse Arabieren kansen verworpen om een eigen staat op te richten. Dat begon al in 1947, met de afwijzing van het verdelingsplan van de Verenigde Naties voor het Britse mandaatgebied Palestina. Ook daarna lieten Palestijnen kansen voorbijgaan een eigen land te krijgen. Poetin was het niet eens met de politieke onafhankelijkheid van Oekraïne.

Oekraïne heeft geen problemen met het bestaansrecht van Rusland, zoals Hamas en het sjiitische Hezbollah leger in Libanon dat wel met Israël hebben. Oekraïne heeft geen pogingen ondernomen raketten af te schieten op bevolkingscentra in Rusland om zoveel mogelijk burgerdoden te veroorzaken, of daar bussen, restaurants of winkelcentra op te blazen.

Het is dus onmogelijk een isgelijkteken te plaatsen. Maar ook tussen Israël en Palestina bestaat een ernstig conflict dat opgelost moet worden. Ook Israël voert op de Westoever een bezetting uit waar gewone burgers het slachtoffer van worden. Helaas hebben de Palestijnen keer op keer de kans laten schieten een oplossing te vinden. Het is onwaarschijnlijk dat dezelfde kansen weer terugkomen.

Dat ontslaat politici niet van de plicht te zoeken naar een verbetering. Voor de tweestatenoplossing is het vrijwel zeker te laat. Maar ze kunnen wel kijken naar een confederatie of een binationale staat, waarbij de Palestijnen steeds meer rechten krijgen.