De bel gaat. Voor de deur staat mijn goedlachse postbode. „Een pakketje voor u.” Ik tref een boek aan getiteld ”Fifty years of the Deutsche Mark: Central bank and the currency in Germany since 1948”. Als ik het boek opensla, wordt alles duidelijk. ”For Edin Mujagic, with best wishes”. De handtekening is van Otmar Issing.

Enkele weken daarvoor stond ik met Issing, ooit president van de Duitse Bundesbank en lid van het bestuur van de Europese Centrale Bank (ECB), te praten op zijn kantoor op de 60ste verdieping van de Frankfurtse Messeturm. Het was medio maart. Frankfurt baadde in zonlicht. Daar stonden wij echter vertwijfeld te kijken naar de zwarte rookpluimen boven de stad. Er waren demonstraties gaande bij de opening van het nieuwe hoofdkantoor van de ECB.

„Het lijkt wel een oorlogszone” zei Issing. Hij heeft eerder die beelden gezien, als jongetje, in de Tweede Wereldoorlog. „Inderdaad” riep ik terug. Ik zag zulke rookwolken ook, veel recenter, in Bosnië, toen mijn huis en de hele wijk waar ik opgroeide en een dag eerder met vriendjes aan het basketballen was, in vlammen opgingen. Hij knikte instemmend terwijl hij weer naar buiten keek.

Dat die rookpluimen door de euro komen, de munt die de Europeanen dichter bij elkaar moest brengen, stemde de voormalig ECB-bestuurders helemaal treurig. De ontevredenheid over de munt en de bank erachter, is groot. Ook in Duitsland. In het voorjaar van 2011 kondigde Axel Weber, president van de Bundesbank en de man die volgens velen de nieuwe topman van de ECB zou worden, abrupt zijn vertrek aan. Met zijn uitspraken over wat goed monetair beleid is, maakte hij zich niet geliefd in vooral zuidelijke eurolanden. Zijn kandidatuur viel in duigen. Weber vertrok omdat de ECB zijn monetaire principes, van gezond monetair beleid, niet deelde. In september van dat jaar trad ook het Duitse bestuurslid van de ECB, Jürgen Stark, terug. Het ECB-beleid kon hij niet rijmen met zijn monetaire principes die hij niet wilde verloochenen.

De huidige topman van de Bundesbank, Jens Weidmann, kondigde onlangs in de voetstappen van Weber en Stark te treden, hij verlaat de bank eind dit jaar. Officieel om persoonlijke redenen maar de echte reden is dat zijn monetaire principes niet te rijmen zijn met beleid(splannen) van de ECB.

Gezond monetair beleid, waarvan de Bundesbank hét voorbeeld en een bastion van is geweest, is niet meer in de eurozone. Mede doordat ook de Bundesbank van vandaag niet meer de Bundesbank van weleer is. Een nieuwe generatie Duitse economen loopt door de gangen van die bank en de monetaire principes van die generatie zijn behoorlijk richting de Frans-Duitse principes opgeschoven. Dat boek over 50 jaar D-mark en de hoedster ervan, de Bundesbank, is een beschrijving van het monetaire geweten van Europa van gisteren. Vintage, in meer dan één opzicht, dat boek.

De auteur is hoofdeconoom bij OHV Vermogensbeheer.