Het telefoontje van de arts herinnert ze zich nog als de dag van gisteren. „Er is een vreemd virus in China opgedoken. Ik wil jullie alleen maar even informeren.” Twee weken later had Valeria Plam de dokter opnieuw aan de lijn. „Het lijkt erop dat we één patiënt in Israël hebben.”

Het vormde het begin van een onstuimig jaar, vertelt Plam via een videoverbinding met haar legerbasis in Israël. Ze is getooid in een gewoon groen legeruniform. Maar onder haar epaulet steekt een oranje baret: het teken dat ze tot het ”Home Front Command” behoort, de burgerbescherming.

Het Home Front Command bereidt normaal gesproken de Israëlische bevolking op oorlog voor, onder andere door oefeningen en het verstrekken van gasmaskers. Maar nu is het regiment bij een heel ander soort conflict betrokken. De 27-jarige kapitein Plam, die een farmaceutische opleiding aan de Ben Goerion universiteit volgde, voert het bevel over het onderdeel dat de Israëlische strijd tegen corona coördineert.

Dat betekent in de praktijk vooral veel logistieke werkzaamheden, zoals de distributie van vaccins en medische apparatuur. Maar de soldaten bieden ook personele bijstand in ziekenhuizen, laboratoria en hotels, die als quarantainecentra dienen.

De operatie heeft veel weg van oorlogssituatie, stelt Plam. „Er zijn duizenden militairen bij betrokken en er gaat veel geld in om. Er is geen klok en je kunt niet even naar huis.”

Dat ervoer de officier aan den lijve. Ze moest haar man en dochtertje achterlaten en sliep soms meer op de legerbasis dan thuis. Toch is het afgelopen jaar „als een dag voorbijgegaan”, blikt ze terug. „Het is het beste jaar van mijn leven geweest. Ik had me niet gerealiseerd hoeveel kracht we als individu en als land hadden om deze crisis het hoofd te bieden.”

Dat gevoel kwam niet vanzelf, erkent Plam. „In het begin wisten we echt niet wat we moesten doen. Maar na verloop van tijd kregen we onze logistiek en planning op orde. Het is prachtig om deel uit te maken van iets dat groter is dan jezelf.”

„Elke dag als ik wakker word, heb ik het gevoel dat ik met iets bezig ben wat niemand in een normale baan voor zoveel mensen kan doen”, vervolgt de officier. „Ik denk ook dat ik een rolmodel voor mijn dochter ben. Zij zegt ook altijd dat haar moeder niet naar haar werk, maar naar het leger gaat.”

Hoewel Israëliërs gewend zijn aan het leger in het straatbeeld, zaten niet alle ziekenhuizen te wachten op militaire hulp, zegt de kapitein. „Een paar hospitalen hebben onze assistentie geweigerd. Zij vonden het geen goed idee voor hun patiënten dat er zoveel soldaten binnen rondliepen.”

Inmiddels lijkt de pandemie in Israël op zijn retour. Het land loopt wereldwijd voorop in de vaccinatiecampagne tegen het virus en versoepelde deze week de strenge lockdown. Maar het leed is nog niet geheel geleden, waarschuwt Plam. „Er is licht aan het eind van de tunnel, maar we moeten nog steeds heel voorzichtig zijn. We kunnen niet veel risico nemen. Misschien dat er binnenkort met Pesach weer iets meer mag. Maar grote bijeenkomsten met familie zitten er nog niet in.”

Hoewel Plam de afgelopen maanden een civiele strijd tegen het virus voerde, leefde ze steeds in het besef dat er van de ene op de andere dag in Israël een militair conflict kan uitbreken en dat ze morgen aan het front kan staan. „We moeten ons altijd op oorlog voorbereiden – ook een oorlog mét corona. Wat zal er gebeuren als veel soldaten ziek worden? We zullen nooit onze bestemming als leger vergeten. We moeten Israël redden. Dat staat voorop.”

Als de crisis voorbij is, gaat Plam eerst „iedereen knuffelen. En dan een weekje met vakantie.”