Michel Barnier schrijft eerder zelf een boek dan dat er een boek over hem wordt geschreven. Letterlijk. Nu de brexitdeadline –halverwege november, maar voorheen al meerdere keren uitgesteld– toch écht in zicht komt, begint de Fransman na te denken over zijn leven na de brexit.

Barnier heeft al voorbereidingen getroffen om te voorkomen dat hij na deze periode van moeilijke en lang aanhoudende onderhandelingen volgend jaar in een zwart gat valt. Hij heeft sinds 2016 aantekeningen gemaakt over zijn werk en leven als onderhandelaar, zodat hij er vijf jaar later een boek over kan schrijven.

Dat er nog geen boek is geschreven over de bekende persoon van Barnier is niet per se vreemd. Er vallen geen smeuïge verhalen, grote blunders of schandalen over hem te vertellen. Zijn leven kan eerder worden gekenmerkt als stabiel, weldoordacht en zelfs ietwat saai.

Structuur

Zijn privéleven ligt niet op straat, iets waar de Fransman bewust voor zou hebben gekozen. De paar details die wel naar buiten zijn gekomen, tonen vooral stabiliteit en structuur. Om energiek en fit te blijven zou hij elke dag sporten, genoeg slapen en gezond eten.

Oud-collega’s van Barnier omschrijven hem tegenover verschillende media als een harde werker, georganiseerd, loyaal en een doelgerichte onderhandelaar. Die loyaliteit is ook zichtbaar in zijn persoonlijk leven. Hij is al bijna veertig jaar getrouwd met zijn vrouw Isabelle, met wie hij drie kinderen kreeg. Zijn vrije tijd zou hij vooral met hen doorbrengen. Ook bezoekt hij weleens een kunsttentoonstelling of concert.

De goede werkmentaliteit van de hoofdonderhandelaar schrijven mensen toe aan zijn opvoeding in de regio Savoie in de Alpen. Zijn vader was daar handwerksman, gespecialiseerd in leer. Van zijn moeder, een activist, zegt hij veel te hebben geleerd over het nemen van verstandige keuzes in de politieke arena.

Al op jonge leeftijd was Barnier serieus betrokken bij de nationale politiek. Hij was 22 jaar toen hij het tot raadslid in Savoie schopte. Een paar jaar later was hij als 27-jarige het jongste lid in de Assemblée Nationale, de Franse Tweede Kamer. De Fransman is al sinds die beginjaren lid van de centrumrechtse Les Républicains, voorheen de Union pour un mouvement populaire (UMP). Daarnaast is hij aanhanger van het gaullisme, dat streeft naar een sterke Franse republiek.

Toch is hij als patriot ook een fervent voorstander van het Europese project. „Ik ben altijd een patriot én een Europeaan geweest”, stelde hij eens. De Franse oud-minister voor Europese Zaken, Alain Lamassoure, zei over Barnier dat „hij veel pragmatischer dan ideologisch is over de Europese Unie. Dat is zeldzaam in Frankrijk.” Voor Barnier begon zijn voorliefde voor de EU toen hij 12 jaar oud was. De Franse president Charles de Gaulle schudde in dat jaar de hand van de Duitse bondskanselier Konrad Adenauer als symbool van verzoening tussen de twee landen na de Tweede Wereldoorlog.

Geliefd

Barnier heeft in zijn politieke carrière zich vele jaren in Brussel ingezet voor het door hem geliefde Europese project. Zo was hij van 1995 tot 1997 minister voor Europese Zaken, Eurocommissaris van 1999 tot 2004 en opnieuw van 2010 tot 2014 en lid van het Europees Parlement in 2009 en 2010.

Toch is er één functie die hij felbegeerd, maar tot nu toe nog niet heeft vervuld: die van Europese Commissievoorzitter. Hij deed een gooi naar het voorzitterschap in 2014, maar toen ging de vooraanstaande EU-functie naar zijn fractiegenoot Jean-Claude Juncker.

Twee jaar later zou Juncker zijn baas worden toen die hem aanstelde als hoofdonderhandelaar voor de brexit. Er gingen in 2018 geruchten dat Barnier opnieuw zich in de strijd voor het voorzitterschap zou mengen, maar hij toonde zich loyaal aan zijn brexittaken; die wilde hij eerst succesvol afronden. Maar Barnier heeft nooit uitgesloten het in de toekomst nog eens te proberen.