Onze drie zoons zouden weten dat hun moeder ooit de pabo had gedaan. Ik zette een planning op het krijtbord in de keuken.

Half 10 beginnen, het moest wel een beetje aardig blijven. Dagopening, huiswerk maken, klusjes in de tuin. Alles waar we de afgelopen jaren niet aan toe waren gekomen, zouden we nu fixen.

Het liep iets anders… Structuur? „Ik blijf liggen. Het is coronavakantie”, hoorde ik een van de jongens zeggen. En ik bleef die eerste dag maar vechten tegen die interpretatie van de eerste schoolloze schooldag. Terwijl ik via social media de mooiste plaatjes zag langskomen van kinderen die lief in een kring naar een Bijbelverhaal zaten te luisteren en met elkaar spellingregels oefenden, voelde ik mijn optimismepeil dalen.

’s Middags zette ik gym op het programma. Ze gingen los op de trampoline. Daarna kwam de tafeltennistafel uit de schuur. Dat was leuk. Maar echt ontspannend werd het niet. Tenminste, niet voor mij. Ik moet ook nog werken, zei mijn geweten. En daar stond opeens het buurjongetje in de tuin. Wat nu? Toen enkele buurtbewoners in de weer gingen met de hogedrukspuit –het wordt tenslotte ook gewoon lente– had ik het even helemaal gehad. Alsof er niet al genoeg onrust in de wereld was.

Inmiddels gaat het wat beter. Er komt langzaam iets van ritme in ons gezin. Woensdag begon de jongste met thuisonderwijs, donderdag konden de oudste twee aan de bak.

Ik hoop de komende tijd een dagboek bij te houden. Er is in ieder geval genoeg te delen. Drie kinderen (16, 14 en 9 jaar) thuisonderwijs, wij allebei een (deeltijd)baan, afstand houden ten opzichte van elkaar en anderen, een kerkdienst op een huiskamerbank voor een scherm. Ook ik ben benieuwd hoe het allemaal zal verlopen.

Mariska houdt een dagboek bij over haar ervaringen tijdens de coronacrisis