Niet-begrijpend kijk ik de jongeman aan. Een dag zonder auto, is toch ook een dag zonder taxi’s?

Maar nee. Het magisch realisme van Colombia, noemde schrijver Gabriel Garcia Marquez dat. En zo mogen op de enige autovrije dag van het jaar, bedoeld om de acht miljoen inwoners van Bogota uit hun auto te krijgen, alle taxi’s wél de weg op. Wanneer ik die ochtend uit mijn raam kijk, ziet de verkeersader twee blokken verderop letterlijk geel van de taxi’s.

Met acht miljoen inwoners en meer dan twee miljoen autobezitters, is het verkeer een serieus probleem in Bogota. ”Estoy en el trancón” (Ik sta in de file), is wellicht de meest uitgesproken zin onder de bewoners van Bogota, met name wanneer ze weer eens te laat zijn voor een afspraak. Nu zeggen ze dat ook wanneer ze thuis hun schoenen nog aan moeten doen. Maar hoe dan ook, wie hier de weg op gaat, komt onvermijdelijk in een file terecht. Je doet er gerust twee uur over alleen om de stad uit te komen.

Het probleem is niet nieuw. Opeenvolgende stadsbesturen roepen al tientallen jaren dat zij het probleem nu echt zullen aanpakken – plannen die doorgaans stranden in bureaucratie, corruptie en manieren om de maatregelen te omzeilen. Berucht is de ”pico y placa”, ingevoerd in 1998. Daarbij moet iedere autobezitter één dag in de week de auto thuis laten, bepaald door het laatste cijfer van het nummerbord. Maar in plaats van het aantal auto’s op de weg te verminderen, kochten degenen die zich dat konden veroorloven, eenvoudigweg een tweede auto voor de pico y placa.

Een bijkomend probleem is de luchtvervuiling. De ruim twee miljoen auto’s delen de overvolle wegen met een vloot dieselbussen zonder roetfilter, alsmede met de zwarte roetwolken uithoestende Amerikaanse trucks die in Amerika allang uitgebannen zijn. Op dezelfde Dag zonder Auto (ofwel, de Dag van de Taxi) hangt boven het urbane landschap van rode baksteen en gele taxi’s, een donkergrijze wolk van smog onder de blauwe lucht.

Over de oplossing is iedereen eensgezind: wat een metropool als Bogota nodig heeft, is een metro. Nu roepen diezelfde stadsbesturen dat al zeventig jaar, maar de metro is er nog steeds niet. Het geld verdween keer op keer weer in corrupte zakken. Of in alternatieve oplossingen die weinig oplosten, zoals de Transmilenio. Een systeem met weliswaar snelle, maar immer overvolle en nog steeds vieze openbare bussen. Zo vies, dat de meer dan twee miljoen stadsbewoners die het systeem dagelijks gebruiken, een aanzienlijk grotere kans hebben op het krijgen van longziekten, volgens recent onderzoek.

Maar er gloort hoop aan de grijze horizon. Bogota’s onlangs nieuw verkozen burgemeester, de eerste vrouw van Colombia om de hoofdstad te besturen én bekend van haar jarenlange strijd tegen corruptie, kondigde aan dat de metro er nu echt komt. In 2026 moeten de Chinezen die de opdracht binnenhaalden, hem klaar hebben.

In een land waar het maanden kan duren om een gat in de weg te repareren, een nieuw-gebouwde brug nog voor de inauguratie instortte en waar de anticorruptieautoriteit de gevangenis inging voor corruptie, vermoed ik dat het nog wel een paar stadsbesturen kan duren.