Zuid-Afrikanen keerden zich in maart 2015 woedend tegen buitenlanders, die banen zouden inpikken. Het gezin van de Congolese Philippe (32) heeft al langer te maken met bedreigingen en geweld. Het christelijke gezin wil vertrekken zodra Philippe ander werk vindt.

Terwijl de protesterende bevolking wegversperringen opwerpt, stenen gooit en autobanden verbrandt, gaat Philippe met baby Chris op pad om ander werk te zoeken. Na die dag ziet het stel elkaar 4,5 jaar niet meer.

Het contrast met de rustige Culemborgse wijk waar het herenigde gezin nu woont, kan haast niet groter zijn. Op de bank in de eenvoudig gemeubileerde woonkamer doen beiden hun verhaal.

Over haar jeugdjaren in de Congolese hoofdstad Kinshasa wil Marcella (27) niet veel kwijt: „Ik groeide op zonder ouders en leidde een zwervend bestaan.”

Philippe verliest op 9-jarige leeftijd zijn moeder. „Tien jaar later, als Marcella en ik getrouwd zijn en we bij mijn vader in het oosten van Congo wonen, vermoordden rebellen uit het naburige Rwanda mijn vader in de hoop geld te vinden”, vertelt Philippe. „Mijn twee zussen heb ik sinds die dag in 2009 niet meer gezien.”

Het stel vlucht naar Zuid-Afrika en krijgt daar hun zonen Kevin en Chris. Marcella kan in Johannesburg aan de slag in een supermarktje. De twee hebben het daar niet gemakkelijk. Buitenlanders zijn er niet welkom. Philippe: „De buren wilden ons niet helpen. Dat maakte ons afhankelijk van God.”

In maart 2015 staan rellende Zuid-Afrikanen op het punt het winkeltje van Marcella binnen te vallen als een Somalische vriend Marcella en Kevin in veiligheid brengt. Als Philippe terugkomt van zijn zoektocht naar werk, treft hij een uitgebrande winkel. Van Marcella en Kevin geen spoor.

Die twee komen terecht in Nederland, waar Marcella in het azc van Winterswijk hun derde kind, Brandon, baart en het huis in Culemborg krijgt toegewezen.

Philippe belandt na een vijfdaagse rit in een vrachtwagen in Angola. Yoghurt is het enige waarmee Philippe zijn zoontje onderweg kan voeden. Ze vinden onderdak bij leden van een plaatselijke kerk.

Vanuit Nederland zocht het Rode Kruis hen drie jaar. Talloze kerken in Afrika werden aangeschreven. De hoop op hereniging vervloog.

Schakel

Uiteindelijk vormt een Angolese zakenman uit Philippe’s kerk de schakel voor de hereniging. Marcella: „Hij ging voor zaken naar Nederland en bezocht mijn Congolese vriendin, waar op dat moment ook Kevin was.” De zakenman ziet Kevin en vindt hem zoveel op ”Chris uit Angola” lijken, dat hij aandringt op contact met Angola. Marcella vreest dat hij iets verkeerds wil met Kevin.

„Na veel aarzelingen bel ik op en uiteindelijk spreek ik mijn man aan de telefoon”, vertelt Marcella. „Behalve een groet kon ik geen woord uitbrengen.” Ook nu breekt haar stem. „God werkt door onmogelijkheden”, beziet Philippe de wondere weg. „Zo laat Hij zien dat Hij God is.”

Marcella start samen met stichting Vluchtelingenwerk de procedure bij het IND om Philippe en Chris naar Nederland te halen. „Een DNA-test moest uitwijzen of ik de vader van mijn kinderen ben”, vertelt Philippe.

Een ingelijste foto in de woonkamer getuigt van het weerzien op vijf september: innige omhelzingen in de aankomsthal van Schiphol zien. Philippe vindt daarna een baan als logistiek medewerker.

Er komt een glimlach op de gezichten van Philippe en Marcella als hun naar de toekomst wordt gevraagd. „Philippe gaat in januari beginnen met Nederlandse les en zelf ga ik een zorgopleiding volgen”, vertelt Marcella. Hun diepste wens? „Dat God ons zal helpen om de kinderen op te voeden”, zegt Philippe. „Om hun te geven wat wij niet hebben gehad: een onbezorgde jeugd.”

serie Op de grens van oud naar nieuw

Betrokkenen bij het nieuws van 2019 blikken terug, terwijl anderen juist vooruitkijken. Donderdag deel 7.