Albin arriveerde als niet-joodse jongen van 17 in juni 1940 met het allereerste gevangenentransport in het beruchte concentratiekamp van de nazi’s. Hij kreeg als kampnummer 118 op de arm getatoeëerd. Van die vroegste groep gedeporteerden was hij als enige nog in leven.

Albin nam zich voor zijn verblijf in Auschwitz „niet te laten beheersen door angst en haat, maar zijn eigen lot en dat van medegevangenen te verlichten”. Door zijn werk in een keuken van de SS slaagde hij er steeds weer in stiekem eten voor hen te regelen waardoor zij konden overleven.

In februari 1943 ontsnapte Albin met enkele lotgenoten uit het nazikamp en sloot zich aan bij het gewapende verzet in Krakau, tot de bevrijding. Na de oorlog werd hij luchtvaartingenieur, schreef boeken en vertelde jongeren in tal van landen, waaronder Duitsland, over zijn ervaringen.