Het gebeurt op een zonnige middag halverwege mei 2015, om twee uur. Van den Top wordt naar een collega geroepen die met een storing bezig is. Hij werkt in de energietechniek en verhelpt storingen bij transformatorstations.

De Apeldoorner, op dat moment een jaar getrouwd en zijn vrouw in verwachting, lost de storing op. „Toen moest ik op mijn collega wachten, die een paar honderd meter verderop bezig was.” Inmiddels is het zes uur en Van den Top wil graag naar huis. „Ik besloot vast vooruit te werken en de kabels aan te sluiten.” Hij kijkt niet naar de stand van de schakelaar en wil de schroefjes aandraaien. „Toen werd het zwart.”

„Ik zei verschillende keren: Nee Heere, help mij Jezus! Daarna werd langzaam alles weer helder. Voor mijn gevoel lagen mijn armen boven mijn hoofd, maar ik zag ze op mijn borst liggen.” Zijn collega arriveert even later en de eigenaar van het bedrijf belt het alarmnummer. „Ik had nauwelijks pijn, omdat ik vooral derdegraads brandwonden had.”

Giftige stoffen

Dat brandwonden niet de enige reden voor zorg zijn, hoort Van den Top met zijn vrouw in het ziekenhuis. „Door de stroomschok komen er giftige stoffen in je bloed. De schok was via mijn rechteronderbeen erin gegaan en ging via mijn linkerschouder eruit. Alle vitale delen waren geraakt.”

De dokters vertellen de dertiger dat hij de komende dagen moet overleven. „Ik lag continu aan de hartbewaking en mijn nieren moesten hard werken om alle stoffen eruit te krijgen.”

Van den Top spreekt meermalen over een wonder. Eén daarvan ontstond door een geplande studiedag van de anesthesisten, dokters die iemand verdoven. „Daardoor werd ik sneller geopereerd. Dat is de reden dat ik weinig last heb gehad van de afvalstoffen. Het nadeel daarvan was dat ik twee keer een operatie moest ondergaan. Bloedvaten sterven namelijk langzaam af, waardoor pas later duidelijk wordt hoeveel weefsel weggehaald moet worden.”

Revalidatie

Van den Top zit na de operaties meer dan drie maanden met zijn voet omhoog. Ook al dreigt er geen direct gevaar meer, deze periode is toch erg moeilijk. „Tegen het einde van die tijd dacht ik: gaat die wond nooit dicht?” Ook dan gebeuren er mooie dingen. „Ik kreeg precies voor iedere dag een kaart. Het bijzonderst was een kaart van een school. De kinderen kende ik helemaal niet, maar ze hadden van het ongeluk gehoord. Ik geloof dat het gebed om mij heen mij gedragen heeft.”

Geen spijt

De dertiger kijkt niet met spijt terug „Het is het risico van het vak. Er is een kans dat je het niet overleeft, al verwachtte ik niet dat het mij ooit zou overkomen. De reden voor het ongeval is niet aan mij. Als ik niet-christenen het verhaal vertel zeggen ze al snel: Je hebt mazzel gehad. Dat is dan een mooi aanknopingspunt. Het enige wat ik weet is dat God goed is. Dit is iets om iedere dag dankbaar voor te zijn.”

Ongevallen op werk nemen toe

Werknemers raken steeds vaker betrokken bij ernstige ongevallen op het werk. Dinsdag bleek uit cijfers van de Inspectie SZW (Sociale Zaken en Werkgelegenheid), dat het aantal meldingen van een arbeidsongeval met 4 procent is gestegen van 4212 in 2017 naar 4368 in 2018. Vorig jaar vielen er 71 dodelijke slachtoffers, een stijging ten opzichte van de 54 dodelijke slachtoffers die vielen in 2017. De meeste van de fatale ongelukken vonden plaats in de sectoren bouw, vervoer en opslag, handel en industrie.

Ongelukken tijdens het werk komen relatief meer voor bij bedrijven met minder dan tien werknemers. Het vallen van hoogte, ‘gegrepen’ worden door bewegende delen van machines, geraakt worden door vallende objecten en aanrijdingen zijn de meest voorkomende ongelukken.