Op die productie hadden de importeurs niet gerekend. En van die import is men hier volledig afhankelijk, want hier groeit zelfs geen krieltje.

In de aanloop naar die eetfestijnen kon je al aanvoelen dat er een tekort aan aardappels op komst was: sommige winkeliers verhoogden van de ene op de andere dag de prijs met enkele tientallen procenten. Dat is een klassiek teken aan de wand.

Het kan overigens nog gekker, vooral met lokale producten van de boeren. Kennelijk is de tomatenoogst momenteel wat karig, met als gevolg een extreme prijsstijging: twee maanden geleden betaalde ik voor een plastic zakje met vijf tomaten omgerekend nog 75 eurocent, nu durven de verkopers daar 2,50 euro voor te vragen. Met een gemiddeld maandinkomen van 300 tot 400 euro is dit voor veel Surinamers iets wat ze noodgedwongen van hun boodschappenlijst schrappen.

Het jaar begon dus aardappelloos. Toen ik de berichten en vooral de reacties daarover op sociale media las, kreeg ik het idee dat half Suriname daardoor in een staat van ongekende paniek was. Vooral mensen die cateringopdrachten hadden voor een smakelijke salade, roti met kip en aardappel, kroketjes en andere snacks.

Ik zou mij niet zo druk maken om een aardappelgebrek, ware het niet dat mijn vrouw ook een flink aantal bestellingen in haar orderboek had staan. Honderden snacks met als basis aardappels en vele bakken aardappelsambal dienden binnen een paar dagen te worden geleverd. Met de beperkte voorraad die we nog in huis en bij familieleden bij elkaar gebedeld hadden, ging die sambal wel lukken. Maar ja, die snacks…

Nu kent u mijn Surinaams-Javaanse vrouw niet. Ze is lief maar in dit soort gevallen kan ze wat ongeduldig zijn en op een gegeven moment slaat de stress toe. Dus heb ik binnen een tijdsbestek van een paar dagen zeker 25 supermarkten afgestruind, de Javaanse schoonfamilie kreeg het vriendelijke doch zeer dwingende verzoek om ook op jacht te gaan. Overal was het antwoord echter hetzelfde: schaarste! Maar wie goed zoekt, vindt, zei mijn moeder altijd. Dus uiteindelijk schraapten wij genoeg aardappelen bij elkaar.

Ik heb zoals iedereen in Suriname in het verre verleden heel wat schaarstes meegemaakt. Zo heb ook ik ruim twintig jaar geleden uren in de rij gestaan bij de bakkerij, een dag in de auto gebivakkeerd voor 20 liter benzine op de bon en heel wat uurtjes doorgebracht voor het verkoopkantoortje om melk te krijgen.

En dan heb ik nog het geluk dat ik de jaren tachtig niet heb meegemaakt toen er gebrek was aan alles. Ik ken mensen die tot op de dag van vandaag nog altijd zorgen dat ze een paar balen toiletpapier in huis hebben. Je weet immers maar nooit, zeker niet nu een nieuwe economische crisis heeft toegeslagen.

Tegenwoordig liggen de winkels stampvol met van alles en nog wat. Maar zo nu en dan is er toch nog wat schaars. Zoals de laatste weken de aardappelen. Dat tekort heeft mij leeggezogen. En dus heb ik nu last van totale aardappelmoeheid, ik kan ze voorlopig niet meer zien. Maar ja, dat zal niet lukken want ze zijn er weer volop.