De schaduw van de parasols creëert een kleine oase op het terras waar Wouter zijn verhaal doet. Hoewel hij zelf zegt laat te zijn begonnen met reizen, heeft de Nieuwerkerker al een imposant aantal landen op zijn naam staan.

Hij reist vooral uit nieuwsgierigheid door de wereld om hem heen. „Ik hou van ontdekken, en wil graag nieuwe dingen zien. Een bioloog spot bijvoorbeeld zelfs op een stukje savanne nog elke dag wat nieuws, maar ik heb meer afwisseling nodig.”

Na een bezoek aan een project van stichting Stéphanos in Malawi, waar hij als lid van de thuisfrontcommissie heen ging, wilde hij meer van Afrika zien. Dat hij dan alleen zou zijn, vond hij geen probleem. „Als je in je eentje reist, heb je de vrijheid om te gaan en staan waar je wilt; je hoeft je niet aan andermans plan te houden”, aldus Kleijbeuker.

Relativeren

Soms is alleen reizen verdraaid lastig. „Je moet kunnen relativeren.” In Zambia zat het tegen tijdens een lange busrit. „Ik wilde de reis van ruim 1200 kilometer via Lusaka naar de Victoria Falls in één dag doen, maar alles liep uit. Na een taxirit en een busreis van veertien uur miste ik mijn overstap. Er gingen alleen nog kleine busjes die rechtstreeks naar de watervallen zouden rijden, waar ik wilde overnachten. Na uren rijden stopte het busje. De chauffeur zei: „Vandaag gaan we niet meer verder.” We waren in de middle of nowhere en er zat een dronken gast naast me. Toen had ik wel even tegen iemand willen klagen.”

Wouter, die in het dagelijks leven kwaliteitscontroleur is van vleeswaren, geeft aan een haat-liefdeverhouding te hebben met groepsreizen. „Het is gezellig om met een groep te reizen, maar ik heb tijd nodig om alle indrukken te verwerken, en dat heb je in een groep vaak niet.” Lachend: „Soms wil je gewoon met rust gelaten worden.”

Hij was nog maar anderhalve week in Afrika toen zijn camera sneuvelde. „Onder aan de hoogste waterval van Malawi liet ik hem vallen. In de hoofdstad ben ik met een taxi alle camerawinkeltjes afgegaan om een nieuwe te kopen. Toen ik eindelijk een goede gevonden had, moest ik daar 350.000 kwacha (ongeveer 400 euro) voor neerleggen. Daar had ik zo veel biljetten voor nodig dat ik acht keer geld moest pinnen.” De camera bleek ook nog eens in het Japans te zijn ingesteld, maar Wouter kon in elk geval weer foto’s maken.

Kleijbeuker reist het liefst zonder vast programma. „Als het ergens gezellig is, blijf ik gewoon wat langer.” Toen hij in Afrika hoorde dat hij aangenomen was bij zijn huidige werkplek, moest hij wel een planning maken. „Ik kon direct aan de slag, en ze vroegen of ik terug wilde komen. Toen heb ik mijn reis moeten inkorten en had ik alleen nog tijd om een rijtje hoogtepunten langs te gaan. Dat gaat ten koste van de reiskwaliteit.”

Snurken

Sommige reizigers missen hun eigen bed, maar daar heeft Wouter weinig last van. „Ik slaap minder dan normaal, maar heb niet veel slaap nodig. Wel kan ik in een hostel jaloers zijn op snurkende mensen terwijl ik zelf niet in slaap kan komen.”

De vraag naar zijn mooiste ervaring levert een grote frons op, én een heleboel nieuwe verhalen. „Het is onmogelijk om een mooiste ervaring te kiezen. Je komt heel veel bijzondere mensen tegen. Zo nam een taxichauffeur in Zambia me mee naar een krottenwijk om te laten zien waar hij woonde.” Naar Malawi zou hij nog wel eens terug willen. „Ze noemen die regio niet voor niets ”the warm heart of Africa”. Ook al hebben de mensen zelf heel weinig, toch delen ze graag. Ze zijn ontzettend gastvrij. Je wordt er altijd vrolijk begroet en er is altijd een plekje om mee te eten.”

„Ik ben mentaal sterker geworden van deze reis”, concludeert hij, terugkijkend. „Als je ervan droomt om alleen te reizen, ga dan gewoon. Neem de tijd, je ontmoet vanzelf nieuwe mensen. Natuurlijk is het spannend, maar het verrijkt je leven.”

zomerserie Soloreizigers

Deel 6 in een serie over mensen die in hun eentje op vakantie gaan: Wouter Kleijbeuker. Maandag deel 7.