Bijna altijd voelde ze zich veilig in Vietnam, op haar eerste reis alleen. Behalve die keer dat ze uit de nachtbus stapte en, zonder slaapplek, in het pikdonkere dorpje Mui Né stond. Lege straten, volle hostels. „Ik breng je naar een plek waar je kunt slapen”, beloofde een man op een motor. Mooi niet, dacht ze. „Ik vind zelf wel wat.” De motorrijder bleef haar lastigvallen en de paniek sloeg toe. „Je gaat niks vinden”, voorspelde hij. Roeleveld bad om bescherming en stapte achterop. De man zette haar af bij een appartement. „Ik zei het toch”, wreef hij haar onder de neus.

„Ik ben avontuurlijk ingesteld”, verklaart de Haagse mondhygiëniste haar liefde voor reizen. „Je moet mij niet in een all-inclusivehotel zetten. Ik leer liever de schepping en allerlei culturen kennen.” Met alleen zijn heeft ze geen moeite. „Al is het soms jammer dat je moeilijk ervaringen kunt delen.”

Gewapend met backpack zocht Roeleveld locals op eenzame plekken op. „Zit je daar op een krukje in een hutje te luisteren naar iemands levensverhaal.” Sommige mensen spreekt ze nog steeds via WhatsApp of Facebook. Zoals de jonge Vietnamees met wie ze een aantal dagen optrok. „Overdag ging hij naar school; in een hotel draaide hij nachtdiensten. Een huis had hij niet. Om te slapen pakte hij een goedkope bus.”

Verliefd

Drie jaar geleden zou ze, na een korte vakantie in de Filipijnen, oude bekenden in Vietnam opzoeken. Daarvan is het nooit gekomen. „In de Filipijnen leerde ik Rolly kennen. Toen wilde ik niet meer weg.”

Leuke jongen, dacht ze toen ze het hostel binnenstapte waar hij werkte. „Maar hij woonde aan de andere kant van de wereld, dus ik besloot er niets mee te doen.”

Beiden gingen op excursie met andere reizigers, maar spraken elkaar niet een- op-een. „Tot we op een avond eindelijk samen voor het hostel zaten. Hij zei: Ik moet je wat vertellen. Ik vind je heel erg leuk.” Ja, dat was wederzijds. De rest van de vakantie trokken ze samen op, praatten veel. „Hij geloofde wel in God, maar deed er niets mee.” Lastig, vond Roeleveld, die hem niet gelijk wilde afschrijven. „Zelf ben ik niet christelijk opgevoed, en vlak voor de Vietnamreis tot geloof gekomen.”

Na een aantal weken vroeg Rolly haar al ten huwelijk. „In zijn cultuur is het normaal om snel te trouwen. Ik wil je beter leren kennen, zei ik, en ervoor bidden. Dus mijn antwoord is nu nee.” Het begin van de relatie was niet makkelijk. „Ik vroeg me af: houdt hij echt van me? Vindt hij me alleen leuk omdat ik uit Europa kom?”

Toen ze terug was in Nederland belden de twee dagelijks. „Eerlijk gezegd dacht ik: dit gaat ’m niet worden. Te ver weg, te groot cultuurverschil. Maar ik was heel verliefd. Ik heb veel gebeden, mijn twijfels bij God gebracht”, gaat ze verder. „Op een gegeven moment wist ik: dit is mijn man.” Drie jaar na hun eerste ontmoeting, afgelopen januari, trouwden ze. Samen gaan ze nu naar de kerk. „Ik zie dat God in hem aan het werk is. En Rolly ziet dat God mij op zijn pad heeft gebracht.”

Eenzaam

Voor hun huwelijk maakte Roeleveld haar laatste soloreis. Met Brazilië als bestemming. Een moeilijke reis. „Vlak daarvoor was mijn moeder overleden. Dat had ik nog niet verwerkt. Ik voelde me eenzaam, omdat er nauwelijks iemand Engels sprak.”

Ze ervoer dat God op moeilijke momenten mensen op haar pad bracht. Bijvoorbeeld op een afgelegen busstation, zonder internet en Engelssprekende mensen. „Een vrouw zag me en vroeg in het Portugees via haar telefoon: Kan ik je helpen? Zo voerden we een heel gesprek via Google Translate.”

Deze zomer reizen Roeleveld en haar man naar Fiji. Niet zomaar voor een vakantie: met de organisatie Jeugd met een Opdracht bieden ze tandheelkundige zorg én vertellen ze de bevolking het Evangelie. „Ik heb een hart voor zendingswerk. Dit wordt een nieuw avontuur voor ons samen.”

Zomerserie Soloreizigers

Serie over mensen die in hun eentje op vakantie gaan.