De wereldreiziger loopt het liefst op blote voeten. Ook in zijn ouderlijk huis in Staphorst. Dat geeft hem een gevoel van vrijheid.

Ondanks zijn ruime reiservaring is het voor Tuin iedere keer weer een stap om alleen de wijde wereld in te trekken. „Als ik in de trein zit, onderweg naar Schiphol, stel ik mezelf vragen. Waarom doe ik dit? Waar ben ik mee bezig? Waarom vier ik geen vakantie in Staphorst?” Het antwoord? „Het zit in de aard van het beestje om te zoeken naar nieuwe ervaringen.”

Gewapend met een dosis nieuwsgierigheid, een boekje van Lonely Planet en zijn teenslippers zwerft de avonturier over de aardbol. Hij is overvallen door een straatbende in Chili, heeft gewerkt op een boerderij in Oostenrijk en een lekke band gehad op een verlaten weg in Zuid-Afrika.

Gastvrije Iraniërs

De wereldreiziger weet nooit wat de dag hem brengt, omdat hij geen plan heeft en geen hotels boekt. „Als je dan iemand tegenkomt die op een gegeven moment linksaf moet, en jij moet van je uitgestippelde programma rechtsaf, verlies je elkaar. Het is beter als je meebeweegt.”

Zo belandde Tuin, die ook een reisbureau heeft, vorig jaar, dankzij zijn flexibiliteit en een dosis gastvrijheid, onverwacht bij een Iraans gezin thuis. „Ik kwam daar om zeven uur ’s avonds. Vijf uur later vroegen ze waar ik sliep. „Dat weet ik nog niet”, antwoordde ik. Nou, ik mocht daar zo onder de wol kruipen. Sommige mensen maken zich om 12 uur ’s middags al druk over de vraag waar ze ’s avonds moeten slapen. Ik maak me om 12 uur ’s nachts nog niet druk.”

Tuin reist om mensen uit andere landen en culturen te ontmoeten. Want de realiteit is vaak zo anders dan de media schetsen, meent Tuin. „In Israël hoorde ik verhalen van Israëliërs, Palestijnen en Syriërs. Allemaal hebben ze hun eigen verhaal en visie. Zo begrijp ik iets van de complexe problematiek die in een land speelt.”

Ook in Iran vielen hem de schellen van de ogen. „Wie Iran hoort, denkt aan een atoombom en aan sancties. Maar de mensen zijn er enorm gastvrij. De normen en waarden liggen hoger en er is nauwelijks criminaliteit.”

Mensen in zijn omgeving schudden weleens het hoofd als Tuin zijn rugzak pakt voor een nieuwe reis. Zijn mensen hiertoe op aarde? Tuin plukt aan de haren op zijn kin. „Als hier in Staphorst een islamitisch gezin zou neerstrijken, zouden die mensen met argwaan worden bekeken. Ik vind dat we als gereformeerde gezindte mensen uit andere landen en culturen vaak tekortdoen. Als je veel in Azië en het Midden-Oosten reist, en ervaart hoe gastvrij moslims zijn, kantelt je wereldbeeld.”

Vluchtig

Soms voelt Tuin zich eenzaam op zijn reizen, maar dat is altijd maar even. „Ik zoek contact met anderen. Met de komst van internet en sociale media zou je zonder de hulp van andere mensen kunnen rondreizen. Met taxidienst Uber, navigatieservice Google Maps en boekingswebsite Booking.com zou ik de hele reis kunnen regelen vanaf mijn smartphone. Maar daar wordt je vakantie asocialer van. Ga maar na: als je iemand op het perron om zich heen ziet kijken, vraag je of je kunt helpen. Maar wanneer die persoon op z’n smartphone tuurt en precies weet waar hij heen moet, mist hij dat contact.”

Tuin reist het liefst zonder internet. „Dan zoek ik maar drie kwartier langer naar een hostel. Maar ik wil aan mensen vrágen of ze nog een plek weten waar ik kan overnachten. Over de prijs van een rit onderhandelen met een taxichauffeur. Mensen denken dat je asociaal bent als je alleen reist, maar in werkelijkheid moet je juist heel sociaal zijn. Aan de andere kant zijn de contacten altijd kort en vluchtig. Je spreekt mensen en gaat weer weg. Spreekt andere mensen, en gaat weer weg. Op de duur kan reizen afstompen.”

Zomerserie Soloreizigers

Serie over mensen die in hun eentje op vakantie gaan.