In Albanië deed haar navigatie het niet. Krista vroeg bij een benzinestation de weg, maar de pompbediende sprak geen Engels. „Hij ging voor me op zoek naar iemand die wel Engels sprak. Het hele terrein werd afgezocht, onderweg verzamelden zich steeds meer mensen om ons heen die het allemaal razend interessant vonden. Zelfs bij de kassa stond iedereen te kijken. Niemand geloofde dat ik alleen op reis was.”

Ze kan erom lachen. „Het voordeel was dat iedereen die ik tegenkwam, de neiging kreeg om voor me te gaan zorgen. Maar ik red me liever zelf.”

Krista, in het dagelijks leven secretaresse bij Stichting Ontmoeting en deeltijdstudent sociaal werk aan de CHE, heeft haar voorliefde voor reizen en Oost-Europese landen van huis uit meegekregen. „Vroeger reisden we met het gezin overal heen. We bleven zo’n drie nachten op een plek.”

Nu gaat ze vaak met haar zusje op vakantie. Of alleen. „Mijn vriendinnen zijn allemaal getrouwd. En ik heb een uitgesproken smaak. Niet iedereen vindt het leuk om op vakantie te gaan naar een land als Bosnië.”

Blokkendozen

Ze begon voorzichtig met een midweek naar Antwerpen, toen volgde een week Tsjechië en Slovenië, in 2016 reed Krista zes weken alleen door Oost-Europa en vorig jaar stond Macedonië op het programma. „Er heerst een taboe op alleen reizen als vrouw. Maar in Nederland kan ik ook niet overal iemand voor vragen. En ik wil vakanties en dagjes uit niet missen, dus ga ik alleen. Je krijgt soms vervelende reacties van mensen. Ze snappen het niet of noemen het volledig onverantwoord. Mijn collega’s dachten: die zien we niet meer terug.”

Soms plant Krista haar reis van tevoren, maar meestal gaat ze op de bonnefooi. In haar kleine rode Toyota Starlet, met een tent achterin en de Lonely Planetreisgids op zak. Vrijwel altijd naar Oost-Europa. „Hoe onbekender, hoe leuker voor mij. Soms kom je lelijke architectuur tegen, van die blokkendozen. Mensen kunnen stug zijn, en het systeem is af en toe bureaucratisch en communistisch. Maar ik kan daar wel om lachen. Bovendien zijn mensen altijd bereid om je te helpen.”

Flexibiliteit is belangrijk voor de soloreiziger, zegt Krista. „Er gebeurt altijd wel wat.” Zo kreeg ze vlak bij Tirana, de hoofdstad van Albanië, een spijker in haar band. „De wegen zijn vaak slecht, je moet dan al rijdend de gaten in het asfalt ontwijken.”

Ze kwam terecht bij een kleine dorpsgarage. Kosten van een nieuwe band: 14 euro.

Eenmaal op de camping kwam ze erachter dat de nieuwe band groter was dan de rest. „Dat kan natuurlijk niet, dus ik moest mijn reserveband erop zetten.” De campinghouder bood aan haar te helpen. „Hij vond het een mannentaak. Maar ik ben allergisch voor dat soort uitspraken, dus de volgende ochtend ben ik vroeg opgestaan om het zelf te proberen. Ik had net de krik erop gezet toen hij hoofdschuddend aan kwam lopen. Wat bleek? Ik had de krik op zijn kop. Behoorlijk gênant.”

Belgen

Deze zomer gaat Krista met haar zusje naar Schotland. Er staat nog geen nieuwe soloreis op de planning. „Maar ik kan het iedereen aanraden om alleen op vakantie te gaan. Al moet het je wel liggen. Je gaat nadenken op zo’n reis, je bent op jezelf aangewezen. Er zijn mensen die dat eng vinden. Persoonlijk heb ik ervaren dat God voor me zorgt, ook als ik alleen op reis ga.”

Zo kon ze ’s avonds een keer geen camping vinden. „Het begon al te schemeren, en ik had met mezelf afgesproken dat ik niet in het donker zou rijden. Ik dacht: wat moet ik nou?” Toen zag ze ergens langs de weg ineens zes mensen aan een picknicktafel zitten. „En het bleken ook nog eens Belgen te zijn. Ze wisten waar de camping was, ik moest van de weg af helemaal naar beneden. Hoe groot is nou de kans dat je in een vrij verlaten omgeving zes Belgen tegenkomt? Dingen komen samen op mooie momenten. Ik zie daar Gods leiding in.”

Zomerserie Soloreizigers

Serie over mensen die in hun eentje op vakantie gaan.