Een Roemeens oud vrouwtje naast een bord pannenkoeken. Die ze speciaal bereidde voor de fietsende Hollander. In de woonkamer in Ridderkerk wijst Simon Koster op de plaat in zijn fotoboek. De gulheid van de arme vrouw: het is een mooie herinnering aan zijn soloreis. „Hoe armer de mensen, hoe meer ze voor je over hebben.”

Noem Koster gerust een fietser van formaat. Regen? Doorfietsen. Zadelpijntjes? Doorfietsen. Een slecht pad steil omhoog? Doorfietsen. Vorig jaar legde hij tijdens de Roemeniëtrip, waarbij hij 10.000 euro ophaalde voor hulp aan arme Roemenen, gemiddeld 123 kilometer per dag af. Met een gemiddelde snelheid van 21,4 kilometer per uur. En dat met pakweg 20 kilo bagage, zoals tent en kookgerei.

Op zijn kamer hangt een Europese kaart met pijlen erop. Die geven de routes van zijn tien internationale fietstrips aan. Starten in Ridderkerk, terug per vliegtuig. De Noordkaap, in Noorwegen, bijvoorbeeld. Onder meer die reis maakte hij samen met zijn broer, die inmiddels is getrouwd.

Regenboog

Alleen door Europa fietsen – Koster moest een drempel over. Zijn eerste poging in 2014 mislukte. „Ik pakte in Roermond de trein terug naar huis. Ik had geen maatje, er was niks aan.” In 2015 spande het erom. De sportieveling zou met een vriend naar Barcelona fietsen. Maar zijn kameraad gaf er in de Belgische Ardennen de brui aan. „Toen stond ik erg in dubio. Boven onze camping stond de volgende ochtend de regenboog. Dat was voor mij doorslaggevend. Ik ben alleen verder gefietst. Maar ik weet dat er altijd Iemand meegaat.”

De solotrip naar Barcelona beviel hem boven verwachting. „Ik bedoel het niet egoïstisch, maar ik hoef met niemand rekening te houden. Als ik nog 5 kilometer wil doorfietsen voor een leuker bankje om te pauzeren, dan doe ik dat.”

Later deze maand wil de vrijgezelle Ridderkerker, werkzaam bij een bedrijf dat chocoladeproducten maakt, in zes weken naar Athene fietsen. In de weekenden mikt hij op steden als Bern en Sarajevo. Zondags laat Koster zijn stalen ros staan. Dan probeert hij een kerkdienst te bezoeken. Of volgt hij online een dienst van ‘zijn’ hervormde Singelkerk in Ridderkerk.

Om de vaart erin te houden, hanteert Koster een strak dagritme. Hij staat om zes uur op en zit vijf kwartier later op het zadel. Half tien is het tijd voor koffie en koek. Tussen de middag brood. Rond vier uur probeert hij op een camping te zijn.

Vaak raakt hij daar aan de praat met anderen. Zijn naam ”Simon” op een NL-bordje achter op zijn Santos-fiets én het kruisje aan zijn ketting geven vaak gespreksstof. Op zijn benzinebrander bereidt hij zijn warme prak. Bijna altijd pasta, zoals macaroni. „Koolhydraten vullen goed en geven me energie.” Ook is er tijd voor zwemmen, een biertje, nootjes. „Mijn vakantiemomentjes.” Rond tien uur zoekt hij zijn slaapmat op.

Ontlading

Koster zegt er niet tegenop te zien in z’n uppie door Europa te fietsen. Integendeel, hij popelt om naar Athene te vertrekken. „Ik geniet van de natuur. Iedere dag is anders. Het zijn voor mij zes weken stille tijd.” Maar alleen op vakantie gaan is soms ook vervelend. „In grote steden ga ik in m’n eentje uit eten. Niet erg gezellig.” Bang voor gespuis op verlaten weggetjes? „Ik ben niet doemdenkerig en mag me bewaard weten. Sommige mensen probeerden me aan te praten dat er overal in Roemenië gevaar dreigt. Maar ik heb er alleen maar hartelijkheid ervaren.”

De finish is het mooist. Vorig jaar wachtten vrienden hem op in de Roemeense havenstad Constanta. „Wat een brok-in-de-keelmoment, wat een ontlading.”

De Ridderkerker hoopt nog duizenden kilometers weg te trappen. „Mijn droom is Jeruzalem, 6000 kilometer. Maar dan moet Syrië eerst veiliger zijn. Daar zou ik nu met kogelvrij vest doorheen moeten fietsen.”

Zomerserie Soloreizigers

Serie over mensen die in hun eentje op vakantie gaan.