„Mevrouw de voorzitter,

Het is een eer om bijna acht jaar volksvertegenwoordiger te mogen zijn. Graag had ik daar nog een aantal jaren aan toegevoegd. Maar er zijn omstandigheden die mij hebben doen besluiten vandaag afscheid te nemen. Daar kom ik later op terug.

Toen ik in 2010 Kamerlid mocht worden had ik de verwachting samen met Kees van der Staaij te ploegen op rotsen. Wat deed een partij als de SGP er nu eigenlijk toe? Toch voelde ik mij geroepen dit mooie ambt te vervullen. En dat vanuit de overtuiging dat de Bijbelse beginselen goed zijn voor iedereen. Voor alle Nederlanders.

Al vrij snel na mijn beëdiging ontstond de situatie dat de SGP-stemmen regelmatig cruciaal waren voor het eerste kabinet Rutte. En dat had een grote impact op onze fractie. Er volgden vele onderhandelingen met het kabinet, waardoor het mogelijk was een aantal punten uit het SGP-programma te realiseren. Daar ben ik dankbaar voor. Natuurlijk blijft er voor ons nog genoeg te wensen over, maar politiek is voor mij een kwestie van kleine stappen. Wie elke keer een stap zet en dat blijft doen, komt ergens. Wie te ver vooruit kijkt, verliest de moed om te blijven lopen.

Tot onze verbazing en verwondering waren we onder Rutte 2 opnieuw nodig voor een meerderheid. Nu samen met de vrienden van de ChristenUnie en, het was even wennen, D66. Hen ben ik dankbaar voor de moed om in financieel uiterst moeilijke jaren verantwoordelijkheid te nemen voor het op orde brengen van de overheidsfinanciën. Het was niet altijd eenvoudig, al ben ik er wel van overtuigd dat wat we toen deden noodzakelijk en goed was.

Menno de Bruyne heeft vaak gezegd dat ik me in die periode gedroeg als een kind in een snoepwinkel. Inderdaad heb ik genoten van het mooie werk. Van de spanning van onderhandelingen. Van felle debatten. Van aangenomen moties, vooral als die ontraden waren. Als die dan toch aangenomen worden, dan heb je wat. Ik zou willen dat er alleen nog maar moties ingediend worden die ontraden worden. Dat zou een stuk schelen bij de stemmingen. En dat zou het wapen van de motie een stuk scherper maken.

Ik wil graag collega-Kamerleden en het personeel van de Kamer danken. In het bijzonder de laatste groep mensen heeft het werken hier een stuk prettiger gemaakt. Dank! En de journalisten? Meestal voelde ik me recht gedaan. En PowNews zij het vergeven dat zij me niet vaker lek prikten.

Maar dan nu die omstandigheden die voor mij de reden zijn om vandaag afscheid te nemen. Ik had het simpelweg kunnen laten bij persoonlijke omstandigheden. Dat zou echter meer vragen oproepen dan beantwoorden. Daarom wil ik deze omstandigheden toelichten.

Sinds enkele jaren staat er steeds meer spanning op mijn huwelijk. Er is van alle kanten hard gewerkt om dat op te lossen, maar dat is tot op heden niet gelukt. Als gevolg daarvan klopt de balans tussen werk en privé niet meer. Als je een goed Kamerlid probeert te zijn dan vergt dat veel. Als ook je relatie veel energie kost, dan lever je aan twee kanten in. Daardoor viel ik eind december uit. En nu nog merk ik dat de omstandigheden zoveel vergen dat het intensieve werk van Kamerlid zijn daar niet meer mee te verenigen is. Daarbij weegt uitdrukkelijk mee dat ik graag de komende tijd extra tijd besteed aan mijn kinderen, die natuurlijk eveneens een lastige tijd achter de rug hebben. Overigens gaat het gelukkig stukken beter met me en hoop ik snel andere uitdagingen op te pakken, maar wel in een werkomgeving die minder hectisch en tijdrovend is. Ik zal dan ook geen beroep op de wachtgeldregeling doen.

Ik ben dankbaar dat ik mocht dienen in dit ambt. Het spijt mij als ik mensen teleur stel door te stoppen. Ik dank een ieder voor de steun die ik mocht ervaren. Zeker sinds ik mij in januari afmeldde voor de afgelopen drie maanden. Het is hartverwarmend om te zien hoeveel mensen meeleven. Ik dank ook fractie, medewerkers en hoofdbestuur van de SGP die me in deze moeilijke tijden volop gesteund hebben en mijn weloverwogen en persoonlijke keuze om te stoppen respecteerden. Maar ik dank vooral de almachtige God Die alle dingen regeert. Dat houdt me op de been. Niet alleen als het mee, maar ook als het tegen zit.

Met de meeste hoogachting,

Elbert Dijkgraaf”