De naam van de makelaar stond er levensgroot op. Meestal blijven die borden hangen zodat er later in triomfantelijke letters VERKOCHT overheen kan worden gezet. Voor wie doen ze dat eigenlijk? Zolang die kreet nog ontbreekt, blijft dat bord maar TE KOOP schreeuwen. Maar mijn appartement in die fijne wijk was niet meer te koop. Het had een blije, nieuwe eigenaar, en over een halfjaar zou de overdracht zijn, dus laten we voorbijgangers niet misleiden, dacht ik.

De enige die belang heeft bij een bord dat langer dan nodig is blijft hangen is de makelaar, die zijn naam in alle wijken tentoongesteld ziet, en in het groot is het goed voor de huizenmarkt. Borden zeggen: Er is beweging, het consumentenvertrouwen is terug, de huizenmarkt trekt aan, en kijk eens hoeveel huizen er worden verkocht. Wees er snel bij, allen.

Ja, ja. De werkelijkheid van een huis verkopen en kopen is: pijn in je buik. Poetswerk. Ontworteling.

Dertien dagen later

De honden keken argwanend. De laatste keer dat je zo ging stofzuigen, tafels leegruimde en onze kussens onder het bed schoof verkocht je het huis; wat gaat er nú weer gebeuren? Zoiets leken ze zich af te vragen.

De taxateur kwam. Ze zette kruisjes, maakte hier en daar foto’s met een grote camera en praatte over haar honden. Ze heeft een onzekere collie, een oude jack russell die niet meer goed kan kijken en een chow chow met een zeer lastige vacht.

De taxatiewaarde van een huis wordt bepaald door de prijzen waarvoor andere, vergelijkbare woningen in de buurt recent zijn verkocht, door de locatie en zo (zit je boven, beneden, heb je een tuin, hoe is het uitzicht), en door wat je aan extra’s (of juist niet) hebt in je huis. Ik hoopte dat de taxatieprijs een beetje zou kloppen met de verkoopprijs, zodat de koper geen problemen zou krijgen met haar financiering als de getaxeerde waarde stukken lager zou uitvallen. Voor de zekerheid zette ik extra lekkere koffie voor de taxateur.

Kort hierna

De makelaar belde. Er waren er twee die mijn belangen behartigden, deze keer was het de vrouw, een zeer ervaren, zakelijk iemand. „Het gaat goed met de huizenmarkt”, zei zij later, bij de notaris. „Maar blijf realistisch.”

„We kunnen ongeveer ”verkocht” op het bord gaan zetten”, zei ze. „De verkoop is bijna definitief. Zo’n driehoeksbord heb jij toch?”

„Ik heb het weggehaald”, zei ik.

„Oh?”

„Ja.”

„Heb je het bord nog wel?’

„Ja dat wel.” Naast de koelkast.

„We zouden het alsnog nog een tijdje kunnen ophangen en er VERKOCHT op zetten. Voor ons is dat wel leuk natuurlijk, nog even reclame maken.”

„Ik snap het. Hm. Moet het?”

„Nou, we kunnen je niks verplichten natuurlijk. Maar het zou wel fijn zijn.”

„Oké dan.”

„Oké. Mijn collega komt wel even langs als je dat goed vindt.”

„Hoe lang moet zo’n bord hangen?”

„Paar weken nog?”

„Oké. De sticker opsturen mag ook wel... Dan hoeft je collega niet speciaal te komen. Ik heb zelf wel tierips om het bord weer op te hangen.”

Ze stuurde de VERKOCHT-sticker en pas veel, veel later kwam ik hem tegen, in een stapel ongeopende post, bij het inpakken van de verhuisdozen. Helemaal vergeten.

Binnenkort meer over speuren naar een ander huis (en dan echt).

Verhuizen hoort bij de stressvolle zaken

Over de plaats in het rijtje van stressvolle gebeurtenissen (of ”life-events”) verschillen de meningen, maar ”verhuizen” hoort in elk geval in het rijtje. Waarom? Journalist Irene van den Berg geeft op de site van Vereniging Eigen Huis een paar antwoorden.

1 Mensen zijn gehecht aan gewoontes, aan een vaste plek.

2 De angst om spijt te krijgen van beslissingen zit diepgeworteld.

3 Verhuizen brengt een hoop klusjes en regeldingen met zich mee. Inpakken, meterstanden opnemen, adreswijzigingen versturen...

4 Voor kinderen –gehecht aan vriendjes uit de buurt en op school– kan verhuizen behoorlijk heftig zijn, en zij kunnen het gevoel hebben dat ze geen invloed hebben op de veranderingen.

De wildernis in kan ook nog

Miriam Lancewood, afkomstig uit de Achterhoek, was 22 toen ze tegen haar vriend Peter zei: „Zullen we op een andere manier gaan leven?” Die andere manier, dat werd een leven in de bergen van Nieuw Zeeland. Lancewood schreef er een boek over, ”Woman in de wilderness. A story of survival, love & self-discovery in New Zealand”, in het Nederlands verschenen onder de titel ”Mijn leven in de wildernis” (Utrecht/Antwerpen, 2017).

Lees je zoiets rond de tijd dat je gaat verhuizen, dan relativeert dat een hoop. Van een appartement in Nederland naar een huis met een tuintje, nog steeds in Nederland, hoe spannend is dat nou helemaal? Miriam Lancewood zegde haar baan als lerares op en trok met Peter de wildernis in, voor een leven zonder fikse vaste lasten of een hoge hypotheek. Ze slapen in hun tentje of in hutten, Miriam leert jagen, en in een mooi seizoen leggen ze met veel geduld een moestuintje aan dat tijdens een zware regenval in één keer wegspoelt.

Ze leren er leven zonder afleiding. Leven zonder e-mail, muziek en sociale contacten zorgt voor „afkickverschijnselen.” „De dag leek zich eindeloos uit te strekken. Dit was het enige waarop al onze trektochten en trainingen me niet hadden voorbereid: verveling”, schrijft Lancewood. „De hele dag bezig zijn met lopen was relatief makkelijk vergeleken bij gewoon... leven.” Eten koken duurt uren.

De natuur is wel magnifiek. En leven in een wildernis leidt gaandeweg tot diepe inzichten. „Als we ophouden naar geborgenheid te streven, ontdekken we misschien wat vrijheid inhoudt”, zegt Lancewood verderop in het boek tegen Peter.

„„Hmm, ja”, zei Peter nadenkend. „En wat zou er gebeuren als je die geborgenheid loslaat?”

Ik dacht even na. (...) „Dan zou je angst voelen. Angst vormt de muur tussen geborgenheid en vrijheid.”

(...)

„Dus telkens als we angst voelen weten we nu dat we tegen de grenzen van de geborgenheid aanlopen – en dat we verder moeten kijken om te zien wat er daarna gebeurt.””

Tsja... Zoiets wil ik best lezen, maar dan toch graag in een huis zonder spinnen of ratten en met hooguit een vuurtje dat veilig in de haard opgeborgen zit.