Wat wil Kim met deze test?

Na de intimiderende raketlanceringen van vorige week (er zou er vandaag of morgen zomaar nog een kunnen volgen), was het kennelijk nu tijd voor een kernproef. Weliswaar diep onder de grond en in eigen bodem, maar de kracht die de proef had liet niets aan twijfel over: deze dwergstaat kan een extreem zware kernbom tot explosie brengen.

Om daarmee daadwerkelijk bedreigend te kunnen zijn is nog niet zo simpel, want dat hangt af van een perfecte combinatie van draagraket en kernkop, en die blijft technisch een lastige.

Een geloofwaardig kernwapenarsenaal dient vooral als zelfbehoud, hoe raar dat ook klinkt, omdat juist door dit nucleaire avontuur Kim zichzelf onmogelijk maakt. Onmogelijk blijft hij, maar Kim is met een kernwapen op zak niet te verwijderen, zoals dat gebeurde met Saddam Hussein en Mohammed Gaddafi.

Militair een geloofwaardige afschrikking: om als Kim-familie en vriendjes kliek te overleven tegenover grootmacht als Amerika. Geloofwaardige afschrikking geeft een dwerg als Noord-Korea ook status aan de onderhandelingstafel: neem ons serieus. Arsenaal geeft ruimte om ongestraft allerlei fratsen uit te halen, dingen af te dwingen die in principe voor iedereen onaanvaardbaar zijn, maar die nu wel moeten omdat de dader niet is aan te pakken. Dat scenario is al in volle gang met dit nucleair avontuur, want ook dat kan naar internationale maatstaven niet.

Is er nu meer kans op de uitbraak van een oorlog?

Ook Kim Jong Un weet dat een oorlog het einde van zijn regime is, dus dat zal hij voorkomen. Wat hij wel zal proberen is om met deze wapens achter de hand deeldoelen te behalen, zoals Amerika wegkrijgen uit Zuid-Korea. Dan is Zuid-Korea te isoleren en te chanteren.

Wat zijn dan wel de gevaren?

Hij kan ermee dreigen, en dat is evengoed een gevaarlijke weg. Een geloofwaardige afschrikking aan Amerikaanse en Zuid-Koreaanse en Japanse kant is nu van belang. Een efficiënt verdedigingssysteem maakt een tijger als Noord-Korea tamelijk tandeloos.

Afschrikking (en daarmee het intomen van het Noord-Koreaanse gevaar) gebeurt ook door het Amerikaans bondgenootschap met Zuid-Korea en Japan te versterken, en niet, zoals president Trump doet, te ondermijnen. Laten zien dus dat er tussen de VS en deze buurlanden van Noord-Korea geen speld te krijgen is. Dat Trump dit weekend nog uithaalde richting Zuid-Korea op handelsterrein, is daarom niet behulpzaam om de zaak te matigen.

Trump moet sowieso ophouden om via Twitter allerlei boodschappen de wereld in te sturen. Juist nu de spanning in Oost-Azië oploopt, is het onverantwoord emoties via dat medium te uiten. Een land dat op scherp staat omdat het een aanval van buiten vreest, zou zomaar verbale dreiging kunnen verwarren met feitelijk aanvallen en om die reden een schot voor de boeg kunnen geven. Als dat gebeurt, zijn de rapen gaar.

Zijn onderhandelingen met Noord-Korea nog mogelijk?

Sterker: daar is geen ontkomen aan, ook voor Noord-Korea niet trouwens. Alleen de voorwaarden waarop die gebeuren zullen andere moeten zijn. Dat Noord-Korea eerst zijn kernwapenprogramma opgeeft, is nu een onmogelijke (Amerikaanse) eis. Van Noord-Koreaanse kant zullen de eisen extra hard gesteld worden (zoals opheffing van sancties), dus dat overleg zal er niet gemakkelijker op worden.

Wat kan de rol van China nog zijn?

Een van de strafmaatregelen die nog niet zijn beproefd, is de olietoevoer vanuit China naar Noord-Korea stopzetten of halveren. Dat zou echt pijn doen, en het regime zelfs doen wankelen. Juist daarom zal China hier niet toe bereid te zijn, omdat daarmee het regime in elkaar stort en dat is het laatste wat het wil.