Heeft Calais toeristen iets te bieden? Wie de Franse havenstad louter aandoet om de veerboot naar Engeland te pakken, is geneigd die vraag negatief te beantwoorden. Zo oogt de toegangsweg naar de boot bijzonder troosteloos. De hoge hekken er omheen, compleet met prikkeldraad, versterken de naargeestige sfeer.

Toch is er wel degelijk wat te doen in Calais. Een bezoek aan het stadscentrum bijvoorbeeld, met zijn oude kerk: Église Notre-Dame. Verder zijn er diverse restaurants, een haven en natuurlijk het strand.

Restauranthouder Lau vreest echter dat Calais vergane glorie is. Ze drukt zich nog krasser uit: „Als het zo doorgaat, is de stad ten dode opgeschreven. Wat ik daarmee bedoel? De komst van al die migranten is funest. Voor de bewoners en voor het toerisme. Wie durft hier nog zijn auto te parkeren?”

Het is maandagavond als de Chinese haar verhaal vertelt. Om acht uur is haar restaurant nagenoeg leeg. Een dag later om dezelfde tijd is er geen enkele klant. Drie jaar geleden zijn volgens haar de problemen begonnen. Calais telde toen een paar honderd migranten, en dat was al goed te merken. Inmiddels is hun aantal gestegen tot enkele duizenden. „Ze geven overlast: hangen maar wat rond, zitten voor het restaurant en praten hard. De meeste toeristen, zeker als het vrouwen zijn, durven niet naar binnen. Dat is een groot probleem”, aldus de restauranthouder.

De Chinese snapt goed waarom toeristen wegblijven. Ze voelt zich zelf ook niet op haar gemak tussen de migranten. Zeker niet nadat onlangs haar deurmat werd gestolen. „Die gebruiken ze om

’s nachts comfortabeler te liggen.” Haar restaurant zijn ze nog niet binnengekomen, maar als de klok tien uur slaat, draait ze snel de deur in het slot.

Lau is zelf ook migrant. Ze groeide op in China (Hongkong). Op haar 21e kwam ze naar Frankrijk. „Niet om rond te hangen, maar om de taal te leren en te werken.” In 1978 begon ze met haar man een Chinees restaurant: Tai Hoa. Lange tijd gingen de zaken voorspoedig, zeker in de zomermaanden. Engelsen namen de boot, vermaakten zich overdag aan het strand en kwamen ’s avonds een hapje eten. „Op een gemiddelde avond in augustus waren ten minste 20 van de 38 stoelen bezet.”

Van die hoogtijdagen is niets meer over. Het water staat Lau en haar man inmiddels aan de lippen. Voorraad inkopen, elektriciteit, gas; het is allemaal niet gratis. Als het zo doorgaat, kunnen ze hun zaak wel sluiten. Het enige andere Chinees restaurant ís al dicht. Hetzelfde geldt voor de wasserette van een aantal deuren verderop en een grote camping even buiten de stad.

Is het tij nog te keren? Lau vindt dat de situatie al iets is verbeterd nadat de autoriteiten begin dit jaar de migranten toestonden in de duinen tentenkamp de Nieuwe Jungle op te bouwen. Daardoor hangen er nu minder vluchtelingen rond in het centrum.

Er moet echter meer gebeuren, aldus de Chinese. Compensatie voor de misgelopen inkomsten bijvoorbeeld. „Van onze centen krijgen de migranten eten, drinken, kleren en noem maar op. En wij? Wij krijgen niets. Op z’n minst zouden we moeten worden vrijgesteld van het betalen van belasting. Als er niet snel wat verandert, is het binnenkort ónze beurt om ermee op te houden.”

Dit is de derde aflevering in een serie over het migrantenprobleem tussen Calais en Dover.