Vrijdagmiddag introduceerde kunsthandel Simonis & Buunk onder de naam Fischer’s Auction een op de kunstmarkt toegespitste versie van de Vickreyveiling. Het systeem is vernoemd naar het Fischerhuis, een van de drie Edese panden van het echtpaar Mariëtte Simonis en Frank Buunk, de ouders van Kas.

Bij de traditionele Engelse veiling bieden belangstellenden tegen elkaar op. Degene die uiteindelijk het hoogste bod plaatst, wint en is daarmee de koper. Jammer voor hem is dat hij altijd „te veel” betaalt, meer in ieder geval dan de nummer twee en soms ook fors meer hij zich eigenlijk had voorgenomen. Dat heeft alles te maken met het theatrale karakter van zo’n veiling. In het heetst van de strijd willen potentiële kopers niet voor elkaar onder doen.

Een kunsthandelaar gruwt hiervan, zei Frank Buunk tijdens het minisymposium ter gelegenheid van Fischer’s Auction. Want mensen moeten kunst kopen omdat ze daar iets bij voelen. Ze moeten dat in een rustige, discrete sfeer kunnen doen. Jan Willem Kirpestein, coach van bestuurders van grote ondernemingen, was het daar mee eens: „Kunst gaat over schoonheid, daar kun je eigenlijk niet tegenop bieden.”

Zoon Kas benadrukt in zijn bachelorscriptie dat een kunsthandelaar andere belangen heeft dan een veilinghuis. Hij heeft een vertrouwensrelatie met zijn klanten, heeft een reputatie als taxateur op te houden en wil daar desnoods wat opbrengst voor inleveren. Bij een Fischer’s Auction krijgen potentiële kopers tijdens een afgesproken periode de gelegenheid om één weloverwogen bod uit te brengen. Een notaris –dus niet de handelaar, om belangenverstrengeling te voorkomen– verzamelt de biedingen. De hoogste bieder krijgt het schilderij maar betaalt het op een na hoogste bod. De biedingen worden niet openbaar gemaakt.

Psychologisch voordeel van deze aanpak is dat een belangstellende een bod uitbrengt dat past bij zijn werkelijke „waardering” voor het schilderij, aldus Kas Buunk. „Wie bij nader inzien toch niet tevreden is, mag het schilderij bij ons weer komen ruilen.”