SGP-leider Van der Staaij bezoekt deze week Nigeria. Vanwege de christenvervolging in dat land spreekt hij er politici en kerkleiders. Ook bezoekt hij christenen die door de terreur van Boko Haram zijn getroffen. Vandaag het vierde en laatste deel van zijn reisverslag.
Terwijl we in het noorden zijn, krijgen we een berichtje van het thuisfront: Zijn jullie veilig? Grote aanslag door Boko Haram! We zien het nieuws via de westerse media. Hier was het niet het gesprek van de dag. Niet alleen omdat de desbetreffende plaats Baga bijna 700 kilometer bij ons vandaan ligt, maar ook omdat de aanslag alweer dagen geleden plaatsvond. De Nigerianen die we spreken, zijn vaak verbaasd over de grilligheid van het nieuws rond Boko Haram. Er worden regelmatig bloedbaden aangericht die nooit het nieuws halen. Een goede registratie van wat er gebeurt, ontbreekt.
Datzelfde geldt voor de ontvoeringen. Vandaag had ik een bijzonder gesprek met enkele schoolmeisjes uit Chibok die ontsnapt zijn uit de klauwen van de jihadisten. De grote ontvoering van vorig jaar april werd wereldnieuws. Heel veel andere ontvoeringen blijven ongenoemd.
Ik was diep onder de indruk van de moed en volharding van deze jonge vrouwen. Een van de vrouwen vertelde hoe zij bedreigd was met de dood als ze zich niet tot de islam zou bekeren. Ook in het oog van de loop van een geweer weigerde ze Christus te verloochenen. Ontroerend. Gelukkig wist zij te ontsnappen, maar een terugkeer naar huis zit er niet in. Veel te gevaarlijk.
Ook op een andere manier kregen we een kijkje achter de schermen van Boko Haram. In het diepste geheim spraken we met ex-strijders. Zij kwamen langs wonderlijke weg in aanraking met de Bijbelse boodschap en hebben uiteindelijk gebroken met de strijdgroep. Opvallend was dat een van hen al op jonge leeftijd opgeleid was in een trainingskamp in Saudi-Arabië. Met wapens en geld werd hij naar Nigeria gestuurd. Het illustreert dat het jihadistisch terrorisme wereldwijde vertakkingen kent.
Het einde van ons werkbezoek komt in zicht. In korte tijd komt er een zee van leed voorbij. Maar je ziet ook hoe goed meeleven en steun zijn. Met gebed, het tonen van betrokkenheid, politieke actie. Maar ook door steun die door Stichting De Ondergrondse Kerk (SDOK) wordt gegeven voor medische hulp aan mensen die gewond raken bij aanslagen. In het ziekenhuis dat we bezochten, hoorden we hoezeer dat op prijs wordt gesteld. Kortom: alle reden om op welke wijze dan ook intens te blijven meeleven!
