„Ik heb altijd Staphorster goed gedragen, dus me aankleden gaat bijna vanzelf. In de zomermaanden draag ik doordeweeks gewone kleren, maar daarmee ben je niet veel sneller klaar. Op zondag moet je wel de doek goed vouwen. Maar ook dan ben ik met vijf minuten wel aangekleed.”

Verschil met doordeweeks

„Voor zondag hebben we een speciale dracht. We dragen dan niet het mutsje met Staphorster stip, maar een kanten toefmuts met een zilveren oorijzer en gouden krullen. De rok is van zwaardere stof, en blauw met zwart gestreept in plaats van gewoon zwart. De zondagse kleding is dus kleuriger. Behalve als je in de rouw bent natuurlijk, dan is het weer anders. Officieel moet je na het overlijden van een van je ouders vier jaar in wat wij zware of diepe rouw noemen, met zwarte accenten in de kleding. Zelf ben ik na het overlijden van mijn vader twee jaar in diepe rouw gegaan en één jaar in lichte rouw, daar zit wat meer kleur in. Vier jaar in het zwart vond ik wel erg lang.”

Drijfveer

„Ik ben hier een van de jongste vrouwen in klederdracht. Mijn kinderen vinden het niet altijd leuk. Dan zeggen ze: „De mensen kijken allemaal naar u.” Daar heb ik geen last van. Ik heb ook nooit overwogen ermee te stoppen. Het is gewoon fijn om te dragen; het hoort bij mij. Toen ik op de basisschool zat, liep ieder­een nog in dracht. Dat is snel veranderd. Soms zijn er mensen die foto’s willen maken. Bij de kerk staat een bordje dat het daar niet mag. Anders staan ze ons na de dienst op te wachten met camera’s. Dat is natuurlijk niet fijn op zondag.”

Steeds minder Nederlanders lopen in klederdracht. In deze serie acht portretten van mensen die nog altijd in zondagse dracht naar de kerk gaan. Vandaag het vierde deel.

Personalia

Naam: Margje Haasjes-Hokse

Leeftijd: 43

Woonplaats: Staphorst

Loopt als een van de jongste Staphorster vrouwen nog dagelijks in klederdracht; ’s zomers alleen op zondag. Dochter Marlize (2) –de jongste van zeven kinderen– draagt één dag in de week het „Staphorster goed.”