Wetten ondertekenen, ambassadeurs ontvangen, werkbezoeken afleggen. Het gaat ook deze jaren allemaal door.

Toch zijn het vooral de buitenlandse reizen die deze jaren stempelen. Het zijn niet de eenvoudigste staatsbezoeken die de koningin aflegt. Met name de reis naar Indonesië in 1995 vraagt om balanceren. Als staatshoofd op bezoek in een voormalige kolonie wordt op elk woord gelet.

Dat er goed naar haar geluisterd wordt, merkt de koningin datzelfde jaar als zij in Israël is en de Knesset toespreekt. De vorstin relativeert de hulp van het Nederlandse volk aan de Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Zij wordt niet door iedereen begrepen.

De Holocaust ligt de koningin na aan het hart. Dat blijkt ook uit haar bezoek in 1995 aan concentratiekamp Auschwitz, waar zij stilstaat bij de bevrijding vijftig jaar eerder.

In Nederland heeft de koningin met een nieuwe politieke situatie te maken: de christendemocraten zijn bij de vorming van het eerste paarse kabinet, Kok I, in 1994 in de oppositiebanken terechtgekomen. Hetzelfde jaar ontstaat in Den Haag een discussie over de bevoegdheden van het staatshoofd.

In de privésituatie zijn er blijde momenten. Zo studeert zoon Johan Friso –later liet hij zich Friso noemen– in 1994 af aan de Technische Universiteit Delft; een jaar later doet prins Constantijn hetzelfde in Leiden. Verder wordt het Prins Clausfonds in 1996 opgericht. Daartegenover staan huwelijksproblemen bij prinses Christina (1994) en het overlijden van de moeder van prins Claus (1996).

Het is een plechtig moment voor koningin Beatrix en prins Willem-Alexander als de laatste door prins Bernhard tot rechtsridder van de protestantse Johanniter Orde wordt geslagen.