Ze noemt zich een student mensenkunde: ze bestudeert graag iedereen om zich heen om erachter te komen waarom mensen doen zoals ze doen. „Ik wil weten wie ze zijn. In mijn gedachten heb ik hun hele geschiedenis uitgewerkt: waar ze vandaan komen, hoe ze praten en met elkaar omgaan.”

Sinds ze in Nederland is om haar nieuwste roman ”Een blijvende indruk” te promoten, ontkomen ook de Nederlanders niet aan haar bestuderende blik. „Nederlanders glimlachen vaak op straat naar elkaar, meer dan in Frankrijk bijvoorbeeld”, valt haar op.

De indrukken die ze opdoet, verwerkt ze weer in een boek. „Ik ben altijd op zoek naar nieuwe manieren om te beschrijven wat mensen doen. Ik probeer mijn vocabulaire te verrijken door niet in een standaardbeschrijving te blijven hangen. Dus bijvoorbeeld niet: ze lacht, maar: haar ogen lichten op.”

U heeft ooit eens verteld dat u schrijven zwaar werk vond. Waarom?

„Toen ik begon met schrijven, dacht ik na mijn eerste boek: het volgende zal makkelijker gaan. Zoals een taart vaak beter lukt als je hem voor de tweede keer bakt. Maar schrijven is niet hetzelfde als bakken, ontdekte ik. Elk boek is moeilijker, want ik wil dat elk boek beter is. Dat legt veel druk op mijn schouders.”

Ze zou het vreselijk vinden om de lezers teleur te stellen met de kwaliteit van haar boeken, zegt ze. Maar dat niet alleen: ze wil vooral God eren met haar schrijfwerk. „In 2 Samuel 24 gebiedt de Heere David een altaar te bouwen op het land van een man die Arauna heet. Arauna wil hem het land schenken, maar David wil daar niets van weten. Hij zegt: Ik zal God geen offer brengen dat mij niets kost. Zo voelt het ook voor mij. Ik schrijf mijn boeken voor God. En als ik dat goed wil doen, kost het me wat. Dan moet ik bij wijze van spreken een ader openen en ervoor bloeden.”

Elk boek heeft persoonlijke elementen, zei u eens. Kunt u daar een voorbeeld van geven?

„Het is onmogelijk om een boek te schrijven zonder er iets van mezelf in te leggen. Je schrijft vanuit wat je kent en wie je bent. Dus stop ik mijn leven in mijn boeken en gaan ze stuk voor stuk over vragen waar ik mee zit. Eén zo’n vraag is: wat doe je als God ervoor kiest niet te genezen? Die worsteling komt terug in ”Diep in mijn hart”. Juist toen ik aan dat boek bezig was, bleek mijn moeder ongeneeslijke galblaaskanker te hebben. De vraag van de hoofdpersoon werd toen wel heel reëel.”

Alexanders ogen glanzen van de tranen. „Ik heb toen meteen naar de uitgever gebeld en gezegd dat ik dit boek niet af kon maken. Ik wilde de tijd die mijn moeder nog had niet schrijvend doorbrengen, maar met haar. Drie maanden later is ze overleden. In ”Diep in mijn hart” komen veel conversaties voor die ik ook met mijn moeder heb gehad op het laatst. Ik had die laatste drie maanden tegen niets ter wereld willen ruilen.”

In uw jongste boek schrijft u hoe belangrijk het is om authentiek te zijn. Wie is de authentieke Tamera Alexander?

„Een gebroken vat dat God heeft geheeld en gevuld. Een vrouw, een moeder, een vriendin. En ik ben iemand die eindelijk een plaats in het leven heeft gevonden. Het voelt voor mij alsof alle achterliggende jaren me erop voorbereid hebben om deze boeken te schrijven. De moeiten en pijn, ook het misbruik dat ik in mijn kindertijd heb meegemaakt, zijn niet door God verspild.

Alles wat mijn leven heeft geraakt en nog steeds raakt, gaat eerst door Zijn liefhebbende Vaderhanden. Dat is soms moeilijk te beseffen als je naar de omstandigheden in je leven kijkt. We moeten ons dan ook niet blind staren op onze situatie. Die heeft niets met Zijn trouw te maken. Al zijn onze levensomstandigheden nog zo tragisch, God is erbij.”

Hoe belangrijk is uw geloof voor uw schrijverschap?

„Schrijven is voor mij een vorm van aanbidding: het brengt mij dichter bij Christus. Ik heb geleerd om alleen voor Hem te schrijven en Hij mag met elk boek doen wat Hij wil. Daarom heb ik het ook nodig om elke dag weer door hem gevuld worden.

Mensen hebben mij wel eens gevraagd: Kun je ook een boek schrijven vanuit een niet-christelijk perspectief? Nee, dat kan ik niet. Als je echt vanuit je hart schrijft, schrijf je automatisch ook vanuit je geloof. Ik wil niet op elke bladzijde gaan preken, daar houd ik niet van. Maar mijn geloof is het belangrijkste voor me. Dus dat komt in elk boek terug.”

Waarom heeft u ervoor gekozen historische romans te schrijven?

„Ik houd van een goed liefdes­verhaal. En ik houd van geschiedenis. Ik heb altijd gewild dat ik door de tijd kon reizen en een blik in andere tijden kon werpen.

Veel romans gaan over een jongen die een meisje ontmoet, het meisje verliest en het meisje weer vindt. Dat vind ik saai. Ik wil meer. Alle karakters in mijn boeken moeten hun eigen reis afleggen. De held en de heldin van het verhaal komen niet samen als ze niet eerst God nodig hebben. En om ervoor te zorgen dat het boek vlees op de botten heeft, stop ik er subtiele geloofslessen in.

Wat ik ook belangrijk vind, is dat het een mooi verhaal is. Lezers willen geraakt worden, willen met het boek even er tussenuit, op een soort minivakantie.

Een happy end met pasklare antwoorden hoeft voor mij niet. Niet elk karakter krijgt waar hij of zij voor bidt; dat is in het echte leven ook niet zo. Maar de hoofdpersonen van mijn boeken kiezen er uiteindelijk wel voor de weg te bewandelen die God wil dat ze gaan. Daarin zit de voldoening die ik de lezer aan het eind wil geven.”

Een blijvende indruk

De nieuwste roman van Tamera Alexander, ”Een blijvende indruk”, gaat over een jonge schilderes die haar familie ontvlucht om een nieuw leven te beginnen. Het meisje moet op zoek naar wie ze is en wie ze wil zijn om de juiste keuzes in haar leven te kunnen maken. Ze ontdekt dat dit uiteindelijk alleen kan doen als ze haar hele leven in Gods hand legt.

Boekgegevens

”Een blijvende indruk”, Tamera Alexander; uitg. Van Wijnen, Franeker, 2012; ISBN 978 90 519 444 33, 512 blz.; € 19,95.