„Broeder Misja”, zoals hij veelal werd genoemd, was een van de vooraanstaande predikers van de niet-geregistreerde baptisten in de voormalige Sovjet-Unie. Jarenlang was hij lid van de landelijke Broederraad.

Chorev, die vandaag is begraven in de Moldavische stad Chisinjev, kan zeker gerekend worden tot de kruisgezanten van de twintigste eeuw. In totaal zat hij ruim zeventien jaar gevangen vanwege zijn geloof. „Het zijn mijn mooiste jaren geweest”, vertelde hij eind jaren negentig. „De Heere was toen van uur tot uur bij me.”

Nog geen tien jaar oud zag Michaïl Chorev zijn vader in 1940 als arrestant weggevoerd worden vanwege zijn kerkelijk werk in Leningrad. Enkele maanden later overleed deze in een strafkamp. Michaïl stond vanaf die tijd bekend als „zoon van een vijand van het volk.”

De levensernst en het geloofsvertrouwen van zijn ouders maakten diepe indruk op de jonge Michaïl. Al vroeg leefde bij hem het intense verlangen om de Heere te dienen. „Ik ben vanaf mijn jonge jaren al een vermogend erfgenaam. Jezus Christus kwam in mijn leven. Niemand kon Die meer van me afpakken”, zei hij eens.

Juist zijn jeugdervaringen motiveerden hem om zich in te zetten voor kinderen en jongeren. Als rondtrekkend prediker leidde hij tot in de verste uithoeken van de Sovjet-Unie (geheime) jeugdconferenties. Toen een onderzoeksrechter hem eens vroeg in welke steden hij gepredikt had, zei hij: „U kunt beter vragen in welke plaatsen ik niet gesproken heb.” Zijn motief? „Ik wil jongeren in hun meest vatbare jaren duidelijk maken hoe goed het is God te dienen.”

Van 1958 tot 1960 was Chorev jeugdleider en prediker in Leningrad. Hij organiseerde illegale samenkomsten in Leningrad, in Estland, Oekraïne en Moldavië. Ook trok hij diverse malen naar Siberië om de verbannen broeders te ondersteunen.

In 1960 trad hij in het huwelijk met Vera Georgijevna uit Moldavië. Hun huwelijk werd van het begin af gekenmerkt door het principe: Christus en Zijn dienst komen op de eerste plaats. Het huwelijk werd gezegend met drie zonen.

In augustus 1961 nam Chorev deel aan het overleg van de initiatiefgroep die de aanzet gaf tot het vormen van de Broederschap van niet-geregistreerde baptisten. Zij wilden niet, zoals de zittende leiders van de baptistengemeenten, accepteren dat de communistische overheid invloed had op het kerkelijk leven. Een jaar later werd Chorev evangelist in de gemeente te Chisinjev (Moldavië). In 1964 kreeg hij de verantwoordelijkheid voor het jeugdwerk in alle gemeenten in de Sovjet-Unie.

De eerste arrestatie kwam in 1966. Samen met de bekende voorganger Georgei Vins informeerde hij bij de KGB in Moskou naar het lot van gevangen voorgangers. Het leidde tot beider gevangenschap. Een reeks arrestaties volgde. Tijdens de laatste gevangenschap schreef Chorev 33 brieven, die in Nederland gebundeld zijn uitgegeven onder de titel ”Mijn kinderen, ik schrijf jullie…”

In 1973 werd Michaïl Chorev voor de keus gesteld: emigreren of arrestatie. Zijn antwoord aan de autoriteiten was: „Ik kies voor de Russische gevangenis. Immers, de plaats van mijn dienst is Rusland. En ik ben overtuigd dat zonder de wil van God aan niemand de hand geslagen kan worden.”

Na de omkeer van 1989 bleef hij in zijn land. „Mijn vaderland heeft me nog meer nodig dan voorheen”, was zijn overtuiging. Groot was zijn vreugde toen hij op 21 november 1990 aan alle afgevaardigden van het Moldavische parlement een Bijbel kon schenken, 600 stuks in totaal. Daarna, staande op de tribune, hief hij de Bijbel hoog en sprak: „Waarachtig is Gods Woord niet geketend!”