Discipelschap. Dat is de kern van wat Parkinson, die vandaag en morgen spreekt op een congres van de New Winebeweging in Houten, christenen wil aanbevelen. De ”vicar”, een soort hoofdpredikant, lid van de Church of England, bepleit een zoeken naar Gods weg met de kerk waarvan mensen deel uitmaken. „Maar nog meer gaat het erom dat Hij de persoonlijke gids is in je leven.”

Zijn werkomgeving in Marple, een voorstad van Manchester, beschrijft Parkinson als „post-christelijk. Bijna niemand weet iets van de christelijke wortels van de samenleving.” Die situatie heeft grote gevolgen voor het opereren als kerk, stelt de voorganger. „Bijna overal zie je dat kerken, heel begrijpelijk overigens, naar binnen gericht zijn. Er is sprake van verenigingsleven, Bijbel­studie, onderlinge ontmoeting. Maar ondertussen heeft de samenleving buiten de kerk geen idee meer van de boodschap van genade.”

Een van de eerste dingen die Parkinson als predikant in zijn huidige en vorige gemeente deed, was de vraag stellen: waartoe heeft de Heere jou geroepen? „Dat kan je werk zijn, het opvoeden van je kinderen, het actief zijn als vrijwilliger op de school van je kinderen of iets anders. En vervolgens komt de vraag: wat betekent het om als christen in die omgeving te functioneren? Natuurlijk is het belangrijk dat je trouw je werk doet. Maar het kan niet zo zijn dat mensen om je heen geen idee hebben van Wie God voor je is.”

Uiteindelijk kan iedereen een discipel zijn, meent Parkinson. „Ik houd lezingen onder de titel ”Het normale christelijke leven”. Discipelschap hoort bij een christen, dat zou niets bijzonders moeten zijn. Als mensen zijn we geneigd iets heel groots te maken van zo’n term. Maar we moeten leren opmerkzaam te worden op Gods stem. Wat vraagt Hij van ons? Dat is de kernvraag.”

Het is een misvatting om zeker te moeten zijn van je bekering voor je een discipel kunt worden, aldus Parkinson. „Kijk naar Markus 1, over de roeping van Petrus. Dat gaat vooraf aan hoofdstuk 8, waarin hij belijdt dat Jezus de Christus is. Ik wil daarmee niets zeggen over de staat van Petrus bij zijn roeping. Maar het kan wel zo zijn dat de Heere ons een taak wijst, terwijl we nog een weg van nader geestelijk onderwijs te gaan hebben.”

Hij moet wassen en ik minder worden, zegt Johannes de Doper.

„Dat is iets heel fundamenteels. Het komen tot zo’n belijdenis in je eigen leven is een heel proces. Bij Petrus betekent zijn roeping in Markus 1 in feite het begin van het einde van zijn eigenwilligheid. En kijk naar wat er nadien nog voorvalt: hij verloochent zijn Meester zelfs driemaal. Bij Paulus zien we soortgelijke dingen. God leerde hem: Mijn genade is u genoeg en Mijn kracht wordt in zwakheid volbracht. Daarom: discipelschap is het goedkeuren van Gods weg met ons en het doen wat Hij van ons vraagt in Zijn Koninkrijk. Het gaat niet om ons werk, maar om Zijn werk in mensenharten.”

Welke weg wijst de Bijbel voor het discipel-zijn vandaag?

„Gods Woord is bijna een handboek. Kijk naar Lukas 10. Daarin staat hoe Jezus zeventig mensen uitzendt om Zijn boodschap te verkondigen. We lezen daarin ook hoe ze terugkomen om verslag uit te brengen. Dat betekent dat we dicht bij God en Zijn Woord moeten leven. Hij wil ons daaruit leren. Dat zie je ook aan de omgang van Jezus met de twaalf discipelen. Hij onderwijst hen voortdurend. Dat blijft niet zonder gevolgen, het beïnvloedt hun manier van optreden. Ze gaan in Zijn weg voort. Daarvan kunnen ook wij leren die gezindheid te hebben die ook Christus had. Hij was met ontferming bewogen over zo velen die verloren dreigden te gaan.”

Zijn de ”vijf punten van het calvinisme”, die de boodschap centraal stellen van totale verlorenheid, verkiezing, verzoening, genade en volharding, kernpunten om als christen uit te dragen?

„Vanuit de evangelicale traditie, waarvan ik mijzelf zie als een representant, herken ik daarin veel. In de praktijk zie je dat wij sterk het accent leggen op de ruimte die er ligt in het werk van Christus om verlost te worden van zonde. De vernieuwingsbeweging New Wine, waarvoor ik mede actief ben, is een brede stroming. In delen ervan zie je de Five Points of Calvinism terugkomen, elders is dat minder het geval. Daarom heb ik het liever over wat ons bindt, dan over wat ons scheidt. Zo leggen we sterk de nadruk op Gods soevereiniteit. Zonder Hem kunnen wij niets doen.”

Anderzijds zet u zich af tegen lauwheid onder christenen. Maar loop je door een al te actieve houding niet het risico de mens centraal te stellen?

„Het gaat er niet om of ik vind dat christenen de Bijbelse boodschap moeten uitdragen. Die opdracht staat in het zendingsbevel. Wat mij inspireert, is de manier waarop Jezus Zijn jongeren instrueert bij de wonderbare spijziging in Johannes 6. Zijn discipelen weten niet hoe de menigte die bijeen is te eten moet krijgen. Maar Hij leidt hen ook in dat opzicht. Hij zorgt voor het voedsel, zij mogen helpen bij het uitdelen daarvan. Ik wil ermee zeggen: zonder Hem kunnen wij niet, zonder ons wil Hij niet. God gebruikt mensen bij de verspreiding van het Evangelie. Daarbij schenkt Hij de hulp van de Geest, opdat geestelijk doden de stem van de Zoon van God horen.”

Parkinson

De Brit Ian Parkinson (53) is ”vicar”, een soort hoofdpredikant, van de All Saints Church in Marple, een voorstad van Manchester. De voorganger studeerde theologie in Oxford, nadat hij een opleiding tot jurist en voor psychiatrisch verpleegkundige voortijdig afbrak. Parkinson is betrokken bij de vernieuwingsbeweging New Wine, waaraan hij ongeveer een derde van zijn werktijd besteedt. Een van zijn aandachtsgebieden is kadervorming. Ook geeft hij veel lezingen. Een terugkerend begrip daarbij is discipelschap, het thema waarover hij dit weekend ook spreekt in de Nederlands gereformeerde kerk De Lichtboog in Houten. Parkinson is gehuwd en vader van drie kinderen.

Dit interview is onderdeel van de serie Kerkbreed. Meer interviews met spraakmakende personen lezen? Ga naar ons dossier Kerkbreed.