„Ik zou niet anders willen.” Ze weet trouwens ook niet hoe het anders moet in haar gezin met elf kinderen. „Als ik buiten de deur zou werken, zou ik mijn gezin de vernieling in helpen.”

Bewust hebben Jacquelien en haar man Albert (43) -wonend in IJsselmuiden- vanaf hun trouwen de keuze gemaakt voor de traditionele taakverdeling in hun gezin: hij zorgt als leraar wiskunde voor het inkomen en zij voor het huishouden en de kinderen. Zo geeft de Bijbel het naar hun opvatting aan. De vrouw is de man gegeven tot hulpe tegenover. „En het huwelijksformulier zegt dat de vrouw op haar huishouding goede acht dient te hebben. Daar hebben we voluit ja op gezegd en dat willen we graag invulling geven.”

In de praktijk betekent dit dat Albert de hele dag van huis is. Jacquelien doet haar werk in huis: ze wast, strijkt, maakt schoon, stoft, zuigt en kookt. En niet te vergeten, ze heeft het grootste aandeel in de opvoeding van de kinderen. Want in zijn vrije tijd is Albert nog vaak bezig met het bewerken van een groentetuin van 1000 vierkante meter en met klusjes in en om het huis. „Er is altijd wel wat te doen. Een fiets repareren bijvoorbeeld.”

Toen negentien jaar geleden de oudste dochter net was geboren, verlangde de vroegere apothekersassistente wel eens terug naar haar baan. „Nu denk je: waar zat je over te mauwen? Dit is toch mooier. Een extra zakcentje interesseert me niets. Ik heb hier veel plezier van. Zijn moeders met een betaalde baan tevredener? Ik denk het niet. Zelfontplooiing wordt wel vaak als motief voor buiten de deur werken genoemd, maar dat wordt je in deze samenleving aangepraat. Dertig jaar geleden hoorde je er niemand over. Nu moet het ineens.”

Jacquelien is blij dat ze thuis is als de kinderen uit school komen. Ze is ervan overtuigd dat een betaalde baan buitenshuis een hoop onrust en knellende verplichtingen zou geven. „Orde, regelmaat en rust in het gezin is zo belangrijk. Wij proberen altijd op dezelfde tijd te eten. De kinderen weten dat en moeten zelf zorgen dat ze er dan zijn.”

Het echtpaar probeert bewust hun kroost allerlei vaardigheden aan te leren. „Het is niet verkeerd als ze leren dat ze moeten aanpakken.” Werkjes in huis zoals afwassen en aardappelen -uit eigen tuin- schillen. De zes meisjes moeten ook op huishoudelijk gebied het een en ander leren: onder andere koken, bakken, opruimen en naaien. Bij de vijf jongens liggen de karweitjes meer op het terrein van vader Albert.

Jacquelien geniet van haar kinderen. Ze ziet veel van hun ontwikkeling en heeft vaak plezier in allerlei kleine dingen die ze doen. „We zijn bezig de woonkamer op te knappen. Een van onze jongens mocht met een oud schroevendraaiertje de plinten van de muur halen. Dat is gewoon leuk om te zien. Overigens verklaren de buren ons voor gek dat wij aan het behangen zijn terwijl er elf kinderen thuislopen. Maar de groteren helpen gewoon de kleineren en het is reuzegezellig.”

Sleur in haar bestaan? Ze moppert wel eens als haar meiden onnodig kleren in de was doen, maar ze vindt het fijn als alles weer schoon in de kast ligt. En als ze de dagelijkse race tegen de klok even zat is, maakt ze een praatje bij de buren. Haar dagelijks bestaan geeft veel voldoening.

In het toilet van huize Nentjes hangt een bordje aan de muur waarop de vele functies van de vrouw des huizes staan. Als manager van het gezin moet ze vele vaardigheden beheersen. Kok, opvoeder, schoonmaker, degene die weet waar alles ligt bijvoorbeeld. Het is een hele lijst. Jacquelien vindt dan ook dat haar talenten niet onvoldoende worden benut.

Tegelijk voelt de huisvrouw zich een beetje vrij ondernemer. „Als ik het boek dat ik op zondag onderhanden had ’s maandagsmorgens uit wil lezen, dan kan ik dat gewoon doen. Alleen moet ik dat wel bezuren, als ik m’n werk later moet inhalen.” Om die reden bezoekt ze ook geen verenigingen. „Als je om halfelf ’s avonds nog met de was bezig zou moeten…” De vraag of ze voldoende tijd voor zichzelf heeft, is volgens Jacquelien „niet interessant.”

Ze vindt dat een getrouwde moeder met kleine kinderen niet kan werken. „Opvoeden gebeurt niet alleen tussen vier uur ’s middags en bedtijd, maar dat gaat de hele dag door. Je hebt bij het doopvont beloofd je kinderen te onderwijzen, dat mag je niet afschuiven op een ander. Al zou ik werk hebben waarbij ik thuis kan zijn als de kinderen uit school komen, dan nog kunnen allerlei verplichtingen roet in het eten gooien.” Een functie in de politiek -„ik kan nergens vinden dat dat niet mag”- zou volgens Jacquelien nog drukker zijn dan een gewone betaalde baan.

En als over een aantal jaren ook de jongste van anderhalf overdag naar school is? Na enige aarzeling: „Ik denk dat ik alleen vrijwilligerswerk zou willen doen. Een ander groot gezin helpen of een zieke man in de gemeente helpen. Ik wil graag anderen helpen.”

Waarom zo veel vrouwen willen werken? Jacquelien: „Het irriteert mij vaak. Ik vertrouw het motief niet.” Ze denkt dat het toch vaak om het geld gaat en dat vindt ze „walgelijk. Kijk maar eens naar de huizen, de dure auto’s en de vakanties. We leven in een consumptiemaatschappij. Een heleboel dingen kunnen echt wel wat minder duur.”

In de breedte van de samenleving is er weinig waardering voor haar standpunten, denkt ze. „Maar ik vind het erg triest dat er in de gereformeerde gezindte moet worden gediscussieerd over werkende vrouwen. Gelukkig dat ik me binnen het gezin wel gewaardeerd voel.”

Dit is het derde deel van een serie portretten over de veranderende positie van de vrouw in de gereformeerde gezindte. Volgende week woensdag op deze pagina deel vier.