Huda trok samen met haar drie dochters en zoon naar hoger gelegen gebied. Hun koe en twee kalveren moesten ze achterlaten. „Het water steeg tot aan mijn schouders”, vertelt Huda met gedempte stem. „We waadden moeizaam door het water, de hele tijd biddend dat we gespaard zouden blijven.” Hoe verder ze kwamen, hoe meer mensen hen omringden. „Er waren er zo veel dat we amper konden bewegen. Ze schreeuwden en duwden. Iedereen dacht alleen aan zichzelf.”

Na 2,5 uur wist het gezin een veilige plek te bereiken. Drie dagen lang wachtten zij er samen met andere overlevenden op hulp. Zonder water, zonder voedsel. Op de derde dag vlogen de eerste helikopters over en kregen ze voedsel toegeworpen.

Vijf dagen na hun vlucht gelukte het Huda met haar kinderen terug te keren naar huis, waar ze een enorme chaos aantroffen. Hun koe en kalveren –hun belangrijkste bezit– waren verdwenen, weggesleurd door het water. De ramp kwam nog geen twee maanden nadat Huda’s echtgenoot was bezweken aan een langdurige ziekte. Als alleenstaande moeder had ze vijf monden te voeden, maar nu had ze alles verloren. Enkel de muren van haar schamele huisje stonden er nog. „We konden alleen maar bidden. We waren wanhopig.”

Een paar weken later stapte in Zuid-Duitsland dr. Rüdiger Kilian op een vliegtuig om namens de Duitse hulporganisatie Demira hulp te bieden aan slachtoffers van de watersnood. Een paar dagen eerder had een plaatselijke krant een verhaal gepubliceerd over zijn aanstaande reis naar Pakistan. Een verpleegster met wie de 71-jarige klinisch apotheker vroeger had samengewerkt, las het verhaal, stopte geld in een envelop en stuurde haar man eropuit om het aan Kilian te overhandigen.

„Ik deed de envelop open”, zegt Kilian, „en tot mijn grote verbazing zag ik 1000 euro. Dat is een hoop geld voor een Duitse verpleegster. Ze schreef dat het geld niet was bestemd voor een organisatie. Ik moest het gebruiken waar de nood hoog was.”

In het vliegtuig had Kilian ruim de tijd om na te denken. Hij had twee jaar eerder een koe en een stier gekocht voor een ontwikkelingsproject in Burundi, en hij dacht met het geld mogelijk twee koeien te kopen voor weduwen in het rampgebied. Aangekomen in Pakistan besprak hij zijn idee met directeur Mohammad Bashir Wasil van de Humanitarian Assistance Society (HAS), een van de twee Pakistaanse partners van Demira.

„Ik was enorm blij met het voorstel, want in het algemeen hebben vrouwen, vooral weduwen, de hulp hard nodig”, zegt Wasil. „Koeien vereisen niet veel verzorging, gras is beschikbaar en de koe geeft melk. Het is noodvoedsel en de vrouwen in deze regio maken er boter, kaas, yoghurt en andere producten van die ze verkopen. Wanneer het kalf opgegroeid is, kunnen ze dat ook verkopen.”

„Cultureel gezien speelt vee ook een grote rol hier”, vervolgt Wasil. „Het is belangrijker dan een auto in het Westen.” Veel vee was weliswaar door het water meegesleurd, maar het plan leek Wasil niet onmogelijk. Samen met leden van zijn organisatie bezocht de voormalige vluchteling uit Afghanistan verscheidene dorpen. In de plaatselijke moskeeën legde hij het plan uit aan de dorpsraad.

In één dorp werd unaniem de naam van één weduwe genoemd. In een ander dorp werden er zestien namen genoemd. Door loting werd de gelukkige aangewezen. De organisatie wist ook twee koeien te bemachtigen, één met kalf, de andere drachtig.

Toen Kilian hoorde hoe soepel alles was verlopen, werd hij dolenthousiast. De volgende dagen belde hij vrienden. Bijna elke dag kwam er een koe bij en op de dag voor zijn terugreis had de ondernemende arts reeds donaties toegezegd gekregen voor zeven koeien. „Dit is hulp die blijft”, zegt Kilian. „Het is een bijzonder idee. Dat zo veel mensen wilden meedoen, had ik niet verwacht.”

Voor Huda kwam het nieuws als een enorme verrassing. „Het was te mooi om waar te zijn. Ik had nog nooit van een land met de naam Duitsland gehoord. Voor mij ging het niet om een persoon in Duitsland, maar om een door Allah gezonden engel. Ik bad dat het waar mocht zijn.”

Wasil voelt zich geïnspireerd door het enthousiasme en het succes van de energieke apotheker en de goedhartige verpleegster die de bal aan het rollen kregen. „Er zijn talloze hulpbehoevende weduwen. Gisteren ontmoette ik er vele die mij vroegen hun dezelfde hulp te bieden. We hopen nu honderden koeien en waterbuffels te kunnen kopen voor degenen die hulp het meest nodig hebben.”

Het enige wat Wasil nodig heeft, zijn donateurs. „Verder doen wij alles om de koe bij een weduwe te plaatsen.”