Toen de vrouw in 1990 in zijn praktijk kwam, constateerde de psychiater dat zij leed aan de gevolgen van een depressie en overmatig medicijngebruik. Later groeide bij hem de overtuiging dat zij getraumatiseerd was geraakt na seksueel misbruik door een reeks uiteenlopende personen, zowel individueel als in groepsverband.Volgens de patiënte heeft de psychiater haar seksueel misbruikt. De psychiater bevestigde dat hij de vrouw, terwijl zij ontkleed was heeft betast, maar voegde daaraan toe dat haar situatie dermate extreem was dat hij geen andere behandelmogelijkheden zag. „Naast traumatisering leed de vrouw ook aan een hechtingsstoornis en affectieve verwaarlozing. Haar enige plek van veiligheid was bij mij.”

Zowel zijn therapie als zijn besluit geen collega-psychiaters te raadplegen, noemde de psychiater uitzonderlijk. Hij zei de behandeling te hebben voortgezet omdat hij bekeken over een periode van jaren „toch wel progressie” zag.

Volgens de advocaat van de psychiater valt zijn cliënt niets te verwijten. „Hij heeft zich betrokken en onbaatzuchtig voor zijn cliënte ingezet onder het motto ”nood breekt professionele standaard”.” Toen de psychiater omstreeks 2005 aan het relaas van de vrouw begon te twijfelen, heeft hij zijn mede op fysiek contact gebaseerde benadering gestaakt, aldus de advocaat.

Het tuchtcollege doet op 10 juli uitspraak.