We zoeken om in Hem gevonden te worden, een uitgaan als het ware uit onszelf en een werpen van onszelf op Hem als op ons schip, om door de dood naar het leven heen te varen. We verloochenen opnieuw onze eigen gerechtigheid en houden aan de Zijne vast, ja, we verloochenen zelfs het werk van ons geloof, voor zover het een werk is. Het brengt vertrouwen mee en staat maken op Christus, als Die ons door de dood zal heendragen. We berusten in, en steunen op die grond. We blijven onze omhelzingen aan Hem vasthouden. We zijn vergenoegd en weltevreden om het met Hem te wagen, en onder Zijn geleide door de dood heen te gaan. En omdat we een woord van toezegging van Christus hebben ontvangen, houden we daaraan bemoedigd vast en zeggen we met de oude Simeon: Nu laat Gij, Heere, uw dienstknecht gaan in vrede, naar Uw woord. Ik ben tevreden, Heere, dat ik mij bij Christus, om zo te spreken, in mag schepen, en met dat vaartuig de zeeboezem van de dood, wanneer het U zo behagen mocht, mag doorzeilen. Het behelst een nederige berusting en voldoening van onszelf op deze gronden. Het verblijdt ons niet alleen in Hem, als de Algenoegzame, maar we vertroosten onszelf daarin dat wij zo op Hem steunen. We achten, dat we juist daardoor gelukkig zijn.

James Durham,
predikant te Glasgow

(”De gelukzaligheid van de stervenden in de Heere”, 1735)