Zo geven deze woorden ons te verstaan dat wanneer het Evangelie doorbreekt, de mensen zich moeten overgeven om in Christus te leven en te sterven, of anders te leven en te sterven in een meer verdoemelijke staat dan de heidenen die voor hen geleefd hebben. Als wij het 11e vers eens met deze woorden vergelijken, dan zijn zij zalig die nu in de Heere sterven, nadat het leven en de onverderfelijkheid aan het licht zijn gebracht door het Evangelie, aangezien zij bevrijd zijn van die pijnigende hel die aan degenen die het beest aanbaden ten deel is gevallen. Zijn zij nu niet zalig die, nadat het licht is opgegaan, in de Heere sterven, en daarom bevrijd zijn van hetgeen hun zou overkomen hebben als zij niet in Hem, maar in duisternis en onkunde van Hem hadden geleefd en waren gestorven?

In dit besluit of algemene leerstuk vinden we drie dingen opgesloten. Iets wat aan allen gemeenschappelijk is, dat is het sterven. Dit is het lot van goeden en kwaden. Allen moeten zij sterven. Twee: dat er onderscheid is in het sterven dat aan sommigen in het bijzonder eigen is, hoewel de dood aan allen gemeenschappelijk is: dat is te sterven in de Heere. Ten slotte: dat er een bijzonder vruchtgevolg en voordeel is voor degenen die in deze hoedanigheid sterven, dat is zegen en zaligheid.

_James Durham,
predikant te Glasgow

(”De gelukzaligheid van de stervenden in de Heere”, 1735)_