Deze woorden zijn bijzonder nuttig, wezenlijk en gewichtig in zichzelf. Het is niet zonder reden dat de Geest van God er zo’n stempel op gezet heeft. Want zij behelzen een waarheid in zich, namelijk over de rechte wijze van sterven en het geluk dat hen volgt die in de Heere sterven. Het is de gelukzaligheid waarover de mensen in alle eeuwen gedacht en waarnaar ze gezocht hebben – hoewel, helaas, velen het droevig kwalijk begrepen hebben, alsook de weg om ertoe te geraken. Hier is nu de naaste stap en deur daartoe, te weten recht en goed te sterven, dat is te zeggen: te sterven in de Heere.

Opdat wij de betekenis van de woorden een weinig openleggen, hebben wij in acht te nemen dat dit vers bij wijze van overgang de twee laatste gedeelten van het hoofdstuk samenhecht. Want toen Johannes had gesproken van de waarschuwing en het bericht dat door de dienaars van het Evangelie aan de wereld gegeven was, eer hij nog het oordeel over de verachting van het gepredikte Evangelie aankondigde, werden deze dierbare woorden, door een stem van de hemel, ertussen ingevoegd.

James Durham,
predikant te Glasgow

(”De gelukzaligheid van de stervenden in de Heere”, 1735)

James Durham werd in 1622 in Schotland geboren, ten noorden van Dundee. In 1647 werd hij bevestigd tot predikant in de Blackfriars Church in Glasgow. Na korte tijd hofprediker te zijn geweest van koning Karel Stuart II  keerde hij terug naar Glasgow. Hier werd hij, in 1651, predikant van de kathedraal. Op vrijdag 25 juni 1658 stierf Durham, na een ernstige ziekte, op 36-jarige leeftijd. De meditaties zijn genomen uit een bundel met zeven preken over Openbaring 14:7.