Het is inmiddels enige jaren geleden dat een bekende broeder van mij de hemelse heerlijkheid inging. Op zijn sterfbed begunstigde de Heere hem met een aangenaam getuigenis en zijn uiteinde was dierbaar.

In zijn laatste ziekte ging ik hem opzoeken. Hij had gevraagd mij te roepen. Hij scheen niet anders dan vel over been. Op een zeer merkwaardige wijze had de Heere zijn ziel verlost.

Zijn vrouw was lid van onze gemeente. Zij had honderden malen gebeden of de Heere hem tot de kennis van de waarheid wilde brengen. Hij was grotelijks verward onder de verschrikkingen des Heeren. Toen hij de kapel bezocht had, werd hij bevreesd dat het niets anders was dan onbeschaamdheid en werd hij verzocht om een eind aan zijn leven te maken. Op een keer kwam hij naar de kapel met het voornemen in zijn hart zich te verdrinken als hij de verlossing niet zou vinden. Maar de Heere drong in zijn hart met de volle openbaring van Zijn liefde en hij had een gezegende verlossing. Hij **** kon over de slaafse vrees niet de minste gedachten meer hebben, toen hij zo’n zaligheid smaakte. De hele nacht deed hij niets anders dan God loven. Ten slotte trachtte men hem over te halen om naar bed te gaan. Maar hij deed dat niet nu de Heere zijn zonden vergeven had.

_John Warburton,
predikant te Trowbridge

(”Preek over Hooglied 2:16a”, uitgave 1976)_