We willen een schoon gedeelte van Hooglied toepassen in het midden van de gemeente. Gods dierbare kinderen kunnen helaas deze taal niet altijd  gebruiken voor zichzelf. Want ofschoon –geloofd zij God!– zij in alle tijden en gelegenheden de Zijne zijn en Hij de hunne is, zijn het toch niet hun bemoedigingen, hun vreugde, hun gestalten, hun gevoelens, hun geluk of hun troost, die hen tot het eigendom van de Heere maken. Nee, de zegen van God vloeit voort uit het werk van de drie-enige God, omdat zij voorwerpen zijn van de soevereine verkiezing van de Vader, de soevereine genade in de verlossing van hun ziel door de Zoon en door de gezegende toepassing en inwoning van de Heilige Geest. Die geeft de troost in hun harten, waardoor zij dan de zegen met vreugde in hun zielen gevoelen. Dán kunnen ze de taal van de tekst met aangenaamheid en vrede toe-eigenen en **** zeggen: „Mijn Liefste is mijne en ik ben Zijne.”

Zeer duidelijk blijkt het wat God heeft nagelaten in de bevinding van Zijn kinderen, dat dit niet altijd het geval was. Ofschoon Abraham zo’n teken van Gods almacht en goedheid had gezien, bemerken we toch dat hij gekweld werd door slaafse vrees. Daarom vertroostte de Heere hem en **** sprak lieflijk tot hem als een Vader: „Vrees niet, Abraham, Ik ben uw Schild, uw Loon zeer groot.”

John Warburton,
predikant te Trowbridge

(Preek over Hooglied 2:16b, uitgave 1976)

John Warburton wordt geboren op 28 oktober 1776 in Stand, in de omgeving van Manchester. Na zijn doop door de baptistenpredikant William Gadsby dient hij een gemeente in Rochdale. Zes jaar later neemt hij een beroep aan naar Trowbridge. Daar staat hij 42 jaar, tot zijn overlijden in 1857.