Net als veel andere ordelijke lieden vind ik het prettig als het normale patroon terugkeert. Wat niet wegneemt dat ik met vreugde terugdenk aan de kerstbijeenkomsten. Die begonnen dit jaar vroeg, in het buurthuis waar we maandelijks een evangelisatiemaaltijd houden. Met een bont gezelschap overdachten we hoe God Zijn Zoon liet neerdalen in een gat in de vloer van een stal bij een karavanserai in Beth Lechem, het broodhuis. Daar lag de Zaligmaker als het brood des levens, zo laag dat ieder erbij kan. Als je wilt bukken.

Op eerste kerstdag waren we bijeen met onze eigen gemeente. Tweede kerstdag zaten we in het kapelletje van Gortel. Het dankt z’n bestaan aan P. van der Kam, evangelist uit de nadagen van het Reveil, ooit werkzaam in Emst. Hij vond dat de banier van Koning Jezus ook op de woeste gronden van Gortel moest worden ontrold. In 1890 startte het christelijke schooltje, waar op zondag nog steeds diensten worden gehouden, zonder kerkelijke binding. Misschien is dat de reden waarom de voorgangers er met zo veel opening spreken. Het is er vaak te warm, door een kachel die z’n eigen gang gaat, maar het is er vooral goed.

Het is er vaak te warm, door een kachel die z’n eigen gang gaat, maar het is er vooral goed

En dan was er de 134e kerstviering van de Gortelse school: het Mosterdzaadje. Als een wonder van God groeide het aantal leerlingen in de afgelopen jaren van nog geen dertig tot ruim boven de honderd. Daarom past de viering niet meer in de kapel en wordt die nu in een modern kerkgebouw in Apeldoorn gehouden. Gelukkig bleef er iets bewaard van de geur van het Reveil, in de combinatie van ernst en ruimhartigheid. Traditiegetrouw zongen we weer een aantal coupletten van ”Er ruist langs de wolken”, gedicht door de eerste voorzitter van Tot Heil des Volks. Inclusief het vergeten vierde couplet, dat werd herontdekt door Krijn de Jong, jarenlang werkzaam bij het Heil.

O, Heiland! Wat komt ooit Uw liefde nabij?

Hoe hebt G’ U vernederd voor zondaars als wij!

Uw kribbe getuigt van Uw liefde en geduld,

Uw kruishout verkondigt ons vrijspraak van schuld.

Liefde, liefde, Gij hebt gedaan

Wat eeuwig de kennis te boven zal gaan.

Ik heb nooit begrepen wat mensen tegen dit gezang hebben. Het bezingt weergaloos het Evangelie. In Christus raakten hemel en aarde in beginsel weer verbonden. Na de wederkomst zal ten volle waar worden wat Eduard Gerdes dichtte: „Die hemel en aarde verenigt te zaam.” Nu kunnen ze bij tijden in het hart elkaar al raken. Zoals pas, toen we met de kinderen uit Gortel uit volle borst de lieflijke Naam prezen. Die herinnering gaat mee het nieuwe jaar in.