Herinnering aan zondagsschool met Jimmy Carter
De waardering voor de zondag overleden Jimmy Carter kwam pas na zijn carrière als president van de Verenigde Staten. Bijvoorbeeld voor zijn optreden als onderwijzer op de zondagsschool van Plains in zijn thuisstaat Georgia.
Het was op de zondag voor Super Tuesday 2008. Die dinsdag zou traditiegetrouw een recordaantal Amerikaanse staten naar de stembus gaan in de voorverkiezingen voor het presidentschap. Dat jaar ging de strijd om het Witte Huis tussen de Democraat Barack Obama en de Republikein John McCain.
Ik kreeg als verslaggever de opdracht Super Tuesday te verslaan. En zo pikte ik en passant een lesje mee op de zondagsschool van Jimmy Carter. Tot op hoge leeftijd leidde hij –zo veel als zijn agenda het toestond– de wekelijkse bijeenkomsten in de Maranatha Baptist Church in zijn woonplaats Plains.
Ondanks de actualiteit repte Carter die zondag met geen woord over de Amerikaanse politiek. In plaats daarvan bepaalde hij zijn gehoor bij de uitzending van de zeventig discipelen, zoals beschreven in Lukas 10. Zoals zij de opdracht kregen om te getuigen, moeten ook wij onze roeping in de praktijk brengen om dienstbaar te zijn aan de uitbreiding van Gods koninkrijk, aldus de oud-president.
Onwillekeurig dacht ik tijdens die dienst –en ook na het bericht van zijn overlijden– terug aan de presidentiële carrière van Carter. Die was, op een enkele uitzondering na, nu niet bepaald het toonbeeld van politiek en diplomatiek succes. Die waardering kwam pas daarna, toen de oud-president zich inzette voor wereldvrede en mensenrechten. Hoewel hij zich daardoor nog regelmatig in het gezelschap van de groten der aarde bevond, bleef hij toch trouw aan dat kerkje in Plains.
Carter hanteerde een standaardformule voor de zondagse bijeenkomsten. Hij vroeg steevast of er nog bezoekers uit het buitenland waren en wist altijd wel een persoonlijke anekdote over het land van herkomst te vertellen. Ook de rest van de bijeenkomst was behoorlijk strak geregisseerd. Zo mochten bezoekers geen foto’s maken en niet applaudisseren. Spreken was alleen toegestaan als Carter iets vroeg.
Desondanks was Carters Bijbelse boodschap altijd actueel en heel praktisch toegespitst. En hij vond het niet beneden zijn stand om na de zondagsschool in de kerkbank plaats te nemen om de preek van de plaatselijke predikant te beluisteren.
Standaard was ook het fotomoment met Carter, na afloop van dienst. Onder toeziend oog van de secret service mochten kerkgangers een voor een op de foto met het presidentiële paar. Ongetwijfeld was dat voor sommige bezoekers het hoogtepunt van de dag. Maar daarvoor hadden ze dan toch eerst de zondagsschool en de kerkdienst moeten bijwonen, inclusief de Bijbelse boodschap die ze daar meekregen.
En ja, journalisten zijn soms ook een beetje ijdel. Dus de foto met Jimmy en Rosalynn Carter heb ik nog steeds.
rd.nl/buza
