Eilander was zes jaar oud toen hij op orgelles ging. „Mijn vader speelde orgel en we hadden een harmonium thuis. Al vroeg was ik geïnspireerd door de muziek van Feike Asma. Thuis zaten we bijvoorbeeld aan de radio gekluisterd als Asma iets in de Oude Kerk in Amsterdam speelde. Toen ik tien jaar oud was, speelde ik mijn eerste kerkdienst in de Tabernakelkerk in Vaassen.”

Na wat wikken en wegen deed Eilander auditie voor het conservatorium, waar hij ook werd aangenomen. Inmiddels is hij dirigent van twee koren, heeft hij een eigen lespraktijk en is hij kerkorganist in Apeldoorn. „Ik zie mijn rol in de eredienst als dienend. In de dienst ben ik geen concertorganist: ik speel vrij sober en kort en probeer heel functioneel te zijn. Ik probeer wel de sfeer van de te zingen psalm neer te leggen. Orgelspel moet een kerkdienst niet oprekken; het gaat om het Woord.” Eilander benoemt dat muziek een aanvulling kan zijn op de preek. „Muziek kan het geloofsleven een diepere laag geven. Waar het Woord stopt, gaat de muziek verder. Soms heb je geen woorden meer, maar is er wel muziek.”