Abraham was honderd jaar oud toen hij de belofte kreeg dat de Messias geboren zou worden. Door een waar geloof heeft hij deze belofte aangenomen.

Sommige mensen wensen iets, maar zij kunnen toch niet hopen dat hun wens ooit in vervulling zal gaan. Zo’n wens gaat met droefheid gepaard. Maar de wens van Abraham ging gepaard met een vaste hoop en daarom ook met grote blijdschap. „Abraham, uw vader, heeft met verheuging verlangd, dat hij Mijn dag zien zou.”

Het doel van Christus toen Hij dit zei, was om de ongelovige Joden het grote onderscheid te laten zien tussen hen en hun godvrezende vader Abraham. Abraham sprong op van vreugde toen hij slechts van ver de Heere Christus mocht zien. Maar déze Joden verheugen zich níét, terwijl ze Hem vóór zich zagen. De Joden verheugden zich niet toen zij hoorden dat Hij geboren was. Integendeel, heel Jeruzalem was ontroerd, lezen we in Mattheüs 2. Ze waren nijdig toen ze Hem zagen. Ze zochten Hem te doden. Was dát wandelen in de voetstappen van hun vader Abraham?

O, hoezeer verschilden deze bastaardkinderen van zo’n oprechte vader! Terecht mocht Christus zeggen: „Indien gij Abrahams kinderen waart, zo zoudt gij de werken van Abraham doen. Maar nu doet gij Abrahams werken niet, daarom zijt gij ook geen kinderen van Abraham.”

Joos van Laren,
predikant te Vlissingen

(”Twee-en-vijftigh Predicatiën over bysondere Texten der H. Schrifture”, 1670)