Het pad voert door het buitengebied van Pannerden, een gehucht in het zuiden van Gelderland, vlak bij de grens met Duitsland. Het eerste stuk gaat pal langs de rivier de Nederrijn. Ik zet er meteen goed de pas in, mijn oren gevuld met de kreten van talloze nijlganzen. Zo nu en dan moet ik flinke hopen stront ontwijken. Al snel wordt duidelijk van wie de uitwerpselen zijn: bij een waterplas zie ik een groot aantal konikpaarden samendrommen. Een van hen staat pontificaal op mijn pad.

Rechts van me ligt de zogenaamde Groene Rivier, een gebied dat onderdeel is van het plan ”Ruimte voor de rivier”. Als de waterstand in de nabijgelegen Rijn hoog is, stroomt dit gebied vol water. De dieren –behalve konikpaarden ook diverse runderrassen– kunnen zich op zogenaamde hoogwatervrije vluchtplaatsen in veiligheid brengen.

Deze dag is er weinig water te bespeuren. Waarin dat des te meer zit, is het gras waarop ik loop. Binnen een halfuur zijn mijn schoenen en sokken doorweekt. Tip voor wie deze wandeling wil maken: kies een dag met droog en zonnig weer, bij voorkeur na een langere periode van droogte.

De route is niet overal even goed aangegeven. Een van de bordjes wijst me rechtsaf, dwars door een kudde black angusrunderen met kalveren. Een pad is niet te zien, een volgend bordje evenmin. Ik grijp een stevige tak om me te kunnen verdedigen, mochten de dieren zich bedreigd voelen, en ga toch maar lopen, gevaarlijk dicht langs twee pluizige kalveren. Gelukkig staat moederkoe het oogluikend toe en kan ik met dank aan Google Maps de route even later weer oppakken.

Als ik na het passeren van het Kandia-gemaal even later op de Leuvensedijk loop, heb ik een weids uitzicht op de uitgestrekte uiterwaarden met plassen water en grazende kuddes. Het is bovendien een plek met historie: ik passeer onder meer een herdenkingsmonument voor twee broers die in de Tweede Wereldoorlog omkwamen, en een tankversperring daterend uit dezelfde tijd.

Eenmaal weer het dorp Pannerden naderend wacht me nog één avontuur. Een trekpont. Het is jaren geleden dat ik zo’n ding zag, maar het wijst zich allemaal vanzelf. Na pakweg drie uur wandelen zie ik in de verte weer de brug over de groene rivier verschijnen, en vlak daarbij mijn auto. Vanaf de brug zie ik de paarden elkaars schoft beknabbelen. De ganzen zijn tot rust gekomen.

Nieuws in beeld

beeld RD

Watermeter bij gemaal Kandia. beeld RD

beeld RD

Kudde konikpaarden. beeld RD

beeld RD