Hoe het precies werkt weet ik niet, maar op de een of andere manier heb ik aan bijzondere momenten of speciale gelegenheden vaak muzikale herinneringen. Alsof de klanken die toen klonken zich diep vanbinnen hebben genesteld en zomaar weer boven komen als er aan dat moment wordt gerefereerd.
Zo maakte ik jaren geleden in Benthuizen een belijdenisdienst mee waarvan ik me nauwelijks iets herinner. Maar wat ik nog wel weet, is dat de organist vóór de dienst de variaties over Psalm 87 van Dick Sanderman vertolkte. Goed uitgevoerd door deze amateurspeelman, en heel toepasselijk op die Tweede Pinksterdag. Alles viel op z’n plek. Ik hoor het nog als ik eraan terugdenk.
Iets minder lang geleden zat ik in de Bavo in Haarlem bij een concert van Jos van der Kooy. Wat hij precies allemaal op het programma had staan, weet ik niet meer. Maar wat me is bijgebleven, is de magistrale uitvoering van de grootse koraalfantasie over ”Wachet auf, ruft uns die Stimme” van Max Reger. Van fluisterzachte passages tot momenten waarop het orgel van de muur leek te komen. Ik kan het nog herbeleven als ik de film terugspoel.
Of die keer dat ik in het Concertgebouw een concert van topvioliste Janine Jansen bezocht. Wat ze precies speelde, is me niet bijgebleven, evenmin met wie ze op het podium stond. Maar ik zie haar nog staan en hoor nog die intense klank van haar virtuoze vioolspel.
Vorige week was ik op Koningsdag in de Leidse Marekerk. Een feestelijke bespeling door twee topmusici, trompettist Floris Ontwedder en organist Adriaan Hoek. Ik weet zeker dat ik over een paar jaar het grootste deel van het programma vergeten zal zijn. Maar het jazzy slotstuk dat de twee met veel verve uitvoerden, de ”Rhapsody in Blue” van de Amerikaanse componist George Gershwin, zal nog lang bovenkomen als ik het concert me voor de geest haal.
Nog één speciale herinnering. Een kwarteeuw geleden –op het moment dat ik dit schrijf op de dag af– zaten we als bruidspaar voor in de kerk. Om Gods zegen te vragen over ons huwelijk. Uiteraard weet ik de trouwtekst nog, maar wat er verder tijdens die dienst allemaal gepasseerd is – ik kan het me nauwelijks herinneren. Behalve dan dat ene muzikale moment. Onze vriend achter het orgel verraste ons bij de collectezang met een prachtig trio van Dick Sanderman over Psalm 116. Dat raakte ons: precies de zuivere, verfijnde toon op het juiste moment. Het zal niet verbazen dat we dit stukje muziek de achterliggende 25 jaar als een kostbaar kleinood hebben meegedragen en dat het nog geregeld op de lessenaar te vinden is.
