De naam van het dorp betekent letterlijk bamboezand, genoemd naar nabijgelegen rivieroevers, die deels begroeid zijn met bamboe. Er zijn geen wegen naar het dorp; het plaatsje is alleen per vliegtuig te bereiken. Om er te komen, moeten we 423 kilometer afleggen. Dat doen we in ruim twee uur. Onder ons strekt zich tropisch bos uit, zo ver als we kunnen kijken. Af en toe onderbreken een rivier, een paar rotsformaties en een heuse tafelberg met watervallen de bomenmassa.

Vaak komen we hier voor ontwikkelingswerkprojecten, zoals zonne-energie, communicatie, honingbijen of een theedrogerij. Er zijn dus behoorlijk wat ontwikkelingen in dit dorp en het gaat op sommige gebieden redelijk met de tijd mee. Zo werkt hier mijn telefoon meestal gewoon net als in de stad, inclusief mobiel internet. Gelukkig maar: dan kan ik de laatste weerupdate checken.

Ondanks deze ontwikkelingen is Kwamalasamutu nog steeds een erg afgelegen dorp. Naast onze toestellen komen hier niet vaak vliegtuigen. Reden dat we een soort lijndienst zijn begonnen. Hierdoor kunnen mensen tegen kostprijs spullen heen en weer sturen of zelf heen en weer reizen.

Deze vluchten zijn bijna zonder uitzondering een uitdaging door de uiteenlopende passagiers en ladingen. Van enveloppen met telefoonkaartjes tot aan complete crossmotors. Soms zelfs een pinpas met code, zodat we in de stad geld kunnen pinnen. Mooi om te zien hoe diep het vertrouwen in MAF is. Een keer had ik een kleine, maar bijzondere lading terug naar de stad. Een brief in een zelfgemaakte envelop voor de president van Suriname, Santokhi. Het vliegtuig was deze keer zo goed als leeg, maar met deze envelop werd het toch nog een gewichtige vlucht.

Joop van Weele is MAF-piloot in Suriname.