Rick stuurt zijn Volvo van Calais noordwaarts langs de kust, pakt de afrit Duinkerke en tuft naar zijn losadres. Even voor de middag lost hij zijn laatste pallets bij een vleesbedrijf. We keren huiswaarts en hopen dat we de vrijdagmiddagdrukte voor zijn. Rick passeert de Frans-Belgische grens bij Bray-Dunes en neemt een toeristische route.

Hij nadert een viaduct waar een bord wijst op een maximale doorrijhoogte van 4,05 meter. Rick schrikt en neemt gas terug. „Met zwaailichten ben ik precies 4,05 meter”, legt hij uit. Stapvoets rijdt hij onder het viaduct door, zonder krassen en deuken. Voor Antwerpen rijden we de bekende lange file in en ook rond Rotterdam is het druk. Pas tegen vijven zijn we op onze bestemming.

Een vrachtwagenchauffeur draait dagelijks veel uren. Rick rijdt elke week vier dagen van 2.00 uur ’s nachts tot ’s middags 17.00 uur. ’s Avonds investeert hij tijd in zijn twee jonge zoontjes en zijn dochtertje. „Oudere chauffeurs vertelden mij ooit dat je thuis moet zijn. Anders zie je je kinderen niet opgroeien.” Dat wil Rick voorkomen. „Een collega hoorde eens van zijn dochter: „Bemoei je er niet mee, want jij bent nooit thuis.””

Na de rit naar Calais neemt Ricks chauffeurscarrière een wending. Gezondheidsproblemen dwingen hem van de truck af te stappen. Hij verkoopt zijn Volvo FH500 met pijn in het hart en wordt allround medewerker bij een transportbedrijf. „Mijn gezondheid en gezin staan te allen tijde bovenaan”, schrijft hij. „Soms gaan de dingen niet zoals je hoopt. Als je na elke val maar weer opstaat.”

Sjaak van de Groep rijdt mee met diverse vrachtwagenchauffeurs.