Is de spreidingswet wel echt een dwangwet?
Vandaag en morgen debatteert de Eerste Kamer over de spreidingswet. Het is nog niet te zeggen of de wet wordt aangenomen. Met deze wet in de hand kan het aantal asielzoekers eerlijker verdeeld worden over het land. Er zijn meerdere gemeenten die nog geen asielzoekers opvangen. Kunnen die daar straks toe gedwongen worden als ze vrijwillige medewerking weigeren? En is er een leegloop gaande bij het kabinet? Rutte vindt het vertrek van vier bewindslieden ‘zeer uitlegbaar’, maar is dat ook zo?
Nederland heeft nu een groot probleem met de opvang van asielzoekers. Het water staat het kabinet aan de lippen. „Het is code rood in bestuurlijk Nederland als het gaat om de asielopvang,” geeft politiek redacteur Jakko Gunst aan. „Het ontbreekt nu aan adequate wetgeving die gemeenten verplicht om de opvang van asielzoekers voor hun rekening te nemen. De spreidingswet is bedoeld om meer grip op de asielopvang te krijgen. In eerste instantie wordt de opvang geregeld op basis van vrijwilligheid, maar op papier kan de overheid gemeenten uiteindelijk gaan dwingen om asielzoekers op te vangen.”
Jakko geeft aan dat politici die tegen de spreidingswet zijn, graag het schrikbeeld opwerpen dat er straks op meerdere plaatsen ‘Ter Apeltjes’ zullen ontstaan als de wet wordt aangenomen. Maar hij verwacht niet dat de spreidingswet gaat zorgen voor een grotere toestroom aan asielzoekers.
Voormalig minister Ernst Kuipers is de vierde bewindspersoon die uit het kabinet vertrekt. Premier Rutter noemt elk vertrek tot nu toe ‘goed uitlegbaar’. Minister Hugo de Jonge daarentegen vindt een voortijdig vertrek niet netjes en meent dat bewindslieden hun taak moeten afmaken. Maar Jakko vraagt zich of De Jonge ook zo praat als hij op korte termijn burgemeester van Rotterdam kan worden.
