Neem de VN-Vrouwen. Een overzicht van de publieke berichten van de vrouwenrechtenorganisatie van de Verenigde Naties illustreert het verraad dat wij voelen:

8 oktober – zorg om escalatie „in Israël en in de bezette Palestijnse gebieden”, geen veroordeling van Hamas’ aanslagen.

14 oktober – zorg om de „aanvallen op burgers” in „Israël en de bezette Palestijnse gebieden”, gerichte woorden van steun voor Palestijnse vrouwen.

19 oktober –„ziekenhuizen zijn geen militair doel”, in reactie op het onjuiste bericht dat Israël een ziekenhuis zou hebben gebombardeerd– het bericht staat nog altijd online.

Vervolgens zestien berichten die steun uitspreken voor Gaza en Palestijnse vrouwen.

De gijzelaars kunnen zich sporadisch in vermelding verheugen, maar nog altijd is er geen veroordeling van Hamas, noch vermelding van het leed van Israëlische meisjes en vrouwen. Kort verscheen er een bericht dat de aanslagen van 7 oktober in zijn algemeenheid veroordeelde, maar dat werd verwijderd.

Ruim vijftig dagen na de aanslagen meldt VN-Vrouwen „blijvend gealarmeerd” te zijn „door berichten over gendergerelateerd geweld op 7 oktober”. De organisatie maakt het onmogelijk om te reageren op het bericht, terwijl vrijwel alle andere posts wél open voor reactie zijn. Te halfzacht, te nietszeggend, te laat. Van vrouwen hadden we meer verwacht.

Wij Israëlische vrouwen mogen best meedoen in de wereldwijde strijd voor vrouwenrechten, maar op wederzijdse steun hoeven we niet te rekenen. We stuiten op de kromme redenering dat als je Israël in beginsel illegitiem vindt, elk verzet tegen Israëli’s aan de basis legitiem wordt. De Israëli’s hebben het een beetje verdiend, is de boodschap die niet hardop uitgesproken mag worden.

Vrouwenbewegingen hullen zich in instemmend stilzwijgen. Zo ontstaat de ongelooflijke situatie waarin forensisch bewezen, gedocumenteerd door de daders, en door getuigen bevestigd seksueel geweld niet veroordeeld wordt.

Ook Israëlische levens zijn kostbaar. Punt. We schamen ons niet, noch voor wie we zijn, noch voor wat we hebben meegemaakt. En we zullen niet opgeven misdaden aan de kaak te stellen, totdat het op een fatsoenlijke manier veroordeeld wordt.

Onze correspondente in Israël schrijft twee keer per week vanuit haar woonplaats Afik, in Noord-Israël over de oorlog. Deel 32.