In de begindagen van de jonge staat Israël zonderde toenmalig premier David Ben-Gurion de ultraorthodoxe gemeenschap uit van legerdienst. Hun bijdrage in gebed werd gewaardeerd en daarbij was de gemeenschap dusdanig gedecimeerd tijdens de Holocaust dat het niet om veel mensen ging. Nu, 75 jaar later, is de situatie beduidend anders. De gemeenschap is enorm gegroeid en voor een groot deel van de Israëlische samenleving voelt de uitzondering van dienstplicht oneerlijk.

Als er echter iets is dat we recentelijk hebben geleerd, is het dat in een oorlog niet alleen de soldaten tellen.

Neem Zaka, het identificatieteam, grotendeels bestaand uit (ultra)orthoxe Joden. Opgericht in het kader van de zelfmoordaanslagen in de jaren 90, met als oogmerk het eervol kunnen begraven van slachtoffers, stond Zaka de afgelopen weken voor de grootste uitdaging ooit: het bergen van honderden verminkte, verkoolde en verbrande slachtoffers.

Andere vertegenwoordigers van de ultraorthodoxe gemeenschap hebben zich toegelegd op het verzorgen van eten op vele legerbases. Zeker in de eerste chaotische dagen na het uitbreken van de oorlog waren er tekorten op verschillende plekken en er werd niet geaarzeld om bij te springen. Anderen leggen zich actief toe op het bidden voor de gegijzelden.

Buiten het gebouw waar Ori Megidish woont, de gegijzelde jonge vrouw die recentelijk werd bevrijd, stond tot haar bevrijding een tafel met gebedsboeken die 24 uur per dag ‘bemand’ was. Ook schreven enkele honderden ultraorthodoxen zich in voor legerdienst, anderen zetten lokale veiligheidsteams op en verder wordt er natuurlijk als voorheen gebeden voor het verloop van de oorlog.

In een eerder dagboekstukje illustreerde ik met hoeveel uitdagingen de landbouw en veeteelt momenteel kampen. Duizenden opgeroepen arbeidskrachten, Thaise medewerkers die terug naar Thailand gaan en werk dat simpelweg niet kan wachten. Groepen ultraorthodoxen springen momenteel in dat gat, samen met studenten van verschillende universiteiten –die voorlopig geen college hebben– en buitenlandse vrijwilligers.

Onze correspondente in Israël, Jeannette Gabay-Schoonderwoerd, houdt een dagboek bij vanuit haar woonplaats Afik, in het noorden van Israël. Deel 24.